De wondere wereld van Kamiel

Vandaag, exact een week geleden heeft er een ingrijpende gebeurtenis ons leven totaal overhoop gegooid. De aankoop van een klein wonder dat sindsdien op deze grote wereld rondloopt onder de naam "Kamiel". Na het bekomen van de eerste emoties, het stilaan dichtgroeien van de fontanellen en het heen-en-weer-gerij naar het moederhuis, hebben we ons rustig kunnen settelen in ons eigen huisje.

Toegegeven, de eerste dagen was het een mesthoop, je moet voor alles terug een nieuwe plaats gaan zoeken. Een verzorgingskussen hier, een park daar, de kinderkamer nog snel van alle details voorzien. Leuk werk allemaal, dat is zeker waar, maar het mooiste zijn die momenten van rust : net na een verse pamper en een topgerechtje uit de mooist mogelijke verpakking, een moment van gelukzaligheid, een windje in de pamper en een geeuw er bovenop.

Qua recensent moet ik bij deze aankoop toch wel enkele kritische bedenkingen formuleren. Laat ons beginnen met een pluim voor het uitzicht. Het artwork ziet er werkelijk fantastisch uit, de uitgevers hebben kosten noch moeite gespaard om het product van alle toeters en bellen te voorzien. Het is zonder méér één van de mooiste hebbedingetjes die dit jaar op de markt verschenen is (maar ja, eigen kind schoon kind zeker). Daarnaast ervaren we ook een vlotte, redelijk eenvoudige omgang en verzorging, waarbij alles zichzelf wel zo'n beetje uitwijst. Het feit dat er geen handleiding is voorzien, wegens te veel personalisatie-mogelijkheden met alle mogelijke opties, stoort inzake dit kindje totaal niet. 

Qua inzicht en doorzettingsvermogen wordt er wel wat verwacht van de eigenaars. Het verschonen der pamper of de nachtelijke versnaperingen die in het contract van de baby zijn opgenomen, neem je er met de nodige kleine oogjes met plezier bij (voorlopig toch nog :-) ). Of er enige tactiek of strategie bestaat om alles naar je hand te zetten, daarvoor is het nu nog wat te vroeg. Dit zal nog moeten blijken, nadat we meer ervaring hebben opgedaan. Zeker is al wel, dat dit onmogelijk de stempel "broken" zal dragen. Er is geen éénduidige en ultieme manier om zeker te zijn van een overwinning. Over het einde van deze onderneming wordt er ook niet gesproken, waarschijnlijk eindigt dit avontuur nooit, daarom zou ik ook graag willen afsluiten met een quote uit spellenland die zéér toepasselijk is : "When playing a game, the goal is to win, but it is the goal that is important, not the winning." (met dank aan Reiner Knizia)

Ai Se Eu Te Pego

Misschien zegt bovenstaande titel u totaal niets ... wel, goed voor u. Ik ben er jammerlijk genoeg al helemaal van in de ban, erger dan van die éne ring zelfs. Ter verduidelijking geef ik u graag even mee dat het hier draait om de titel van een liedje dat op dit moment de Big Hit is bij MNM. Het kreeg de nodige media-aandacht doordat de bijpassende danspasjes vakkundig werden uitgevoerd door Ronaldo en Neymar (geen pannenkoeken in de voetbalwereld voor de leken). Aan een vertaling zou ik me beter niet wagen, maar de vloeiende heupzwiep met arm-trek-sleur-beweging laat weinig aan de verbeelding over. Ik heb me er persoonlijk al aan gewaagd, gelukkig voor iedereen die dit leest, is dit dan ook geen videoblog. 't Zou echt geen zicht zijn.

"Ai se eu te pego" ofte "Ik ga u pakken", wel het heeft me volledig gepakt moet ik zeggen. Een ganse dag met dat deuntje in je hoofd, 't is om er groen met purper bollekes van te worden. En als het even lijkt verdwenen ... wat doet een mens dan als hij thuis komt? De radio opzetten en het eerste wat je hoort ... jawel! Leuk liedje, laat daar geen twijfel over bestaan, anders zou het ook geen big hit worden natuurlijk. Maar het brengt me wel naadloos bij een fenomeen dat ons allen wel eens treft. Wat zijn zoal zaken die jou weten te pakken, wat blijft er maar in je hoofd rondspoken, uren nadat je de openbaring hebt mogen beleven?

Op filmgebied begin ik alvast te dromen, want er komt stilaan schot in de zaak bij Peter Jackson's "The Hobbit". Een voorafgaand verhaal van dat kleine, nietige, driedelige verhaal over dat éne ringetje, waarover ik het al had. Die beelden blijven voor eeuwig op ons aller netvlies gebrand en dat zal met deze nieuwe prent zeker niet anders zijn. Alleen dat trilogie-gedoe, daar kon ik mij aan storen. Een jaar wachten op het vervolg, 't was veel erger dan de gemiddelde seizoensfinale van pakweg Thuis of Familie, want die gaan na de vakantie gewoon door. Nachten heb ik wakker gelegen over hoe het Sam en Frodo zou vergaan, daar zo ver van huis. Dagen heb ik rondgedwaald in de Katholieke Hogeschool Kempen, me in Middle Earth wanend. 't Kroop gewoon in't koppeke mijnheer.

Ook in spellenland is het al niet veel anders. Pas enkele uren na het gestoei met kartonnen fiches, houten meeples en blokjes, miniatuurtjes uit poly-ethyleen, ... dan dringt het tot me door. Alea iacta est ... de teerling is geworpen, vaak een roemloze nederlaag ... af en toe een klinkende overwinning, maar dat is bijkomstig. Het gaat al lang niet meer over winst of verlies in mijn cortex, het gaat om de beleving. Een beleving die je aanzet om over iets wakker te liggen, die je pusht om een positieve recensie te schrijven op een totaal onbelangrijke spellenblog, die je oproept om het fenomeen zo snel mogelijk nog eens over te doen.

Vaak loopt deze herkansing af op een sisser, liefde op het eerste gezicht eindigt ook niet altijd met rozengeur en maneschijn. Misschien was het toch niet exact wat je ervan verwachtte, maar zorgden de omstandigheden en de flow van het moment voor zo'n "breinkietelaar". (bij deze solliciteer ik dan ook al maar voor het woord van 2012, want als torenpoepen en stoeproken het kunnen halen, dan kan deze het zeker).

Maar af en toe, als de maan en de sterren juist staan en de neuronen een vlekkeloze verbinding hebben, dan weet je dat het goed zit, dan heb je een pareltje in je handen. Een encefalogram zou misschien een concrete, wetenschappelijk uitleg kunnen geven aan het fenomeen dat ik hier probeer te beschrijven, maar ik twijfel eraan. Een gevoel kan je dan ook niet wetenschappelijk onderbouwen, je kan het enkel kracht bijzetten met een ondersteunend deuntje. Wat dacht u van "Ai se eu te pego"?

Relativiteitstheorie

Het einde van het jaar komt stilaan in zicht, de hoogste tijd dus om een balans op te maken van het afgelopen speeljaar. Ik ga u dan ook enkele getallen naar het hoofd gooien, totaal overbodig, nietszeggend, maar misschien wel interessant om eens bij te reflecteren en na te denken over de toekomst.

Een toekomst die er sowieso héél anders gaat uitzien voor mij persoonlijk. Een aanstaand vaderschap, daar ga je niet al te licht over, life is more than a game, weet u wel. Ik sta er af en toe al een keertje bij stil, maar echt doordringen doet het nog niet. Maar net zoals de overvloedige neerslag die binnensluipt in de gemiddelde kelder in Vlaanderen dezer dagen, begint het bij mij toch ook stilaan te dagen. 24 december, die datum staat niet enkel in ons aller geheugen gegrift als zijnde de avond dat Maria en Jozef een stal zochten in Betlehem, maar ook het moment waarop mijn vriendin en ik samen een kribbe klaarmaken om een mooi geschenk te mogen ontvangen. Experten, gynaecologen hebben me echter al wel verteld dat bevallingen geen exacte wetenschap zijn en dat er toch rekening dient gehouden te worden met een afwijking van 3,2 % . U kan het dus gerust vergelijken met éénder welke Essen-release dit jaar. De beloofde 1000 exemplaren bleken er uiteindelijk 927 te zijn en wil het nu net lukken dat u bij die laatste 73 zit. Ach ja, dit alles is natuurlijk erg relatief. Een portie geduld, minder dan 2 maanden om precies te zijn en u kan het gewenste kleinood onder uw kerstboom leggen.

Of wij ons kleinood onder de boom zullen leggen, dat valt dus nog af te wachten. De kribbe staat alvast klaar, de kamer is ingericht, de lichtjes schitteren en een heleboel engeltjes (of zijn het vlindertjes?) kijken erop neer. Ze waarschuwden mij ook al dat de kerstballen ook niet echt veilig meer zullen zijn de komende jaren, maar dat nemen we er graag bij. Inleveren aan speeltijd, dat zou me lastiger vallen waarschijnlijk. Dit jaar staat de spellenteller op 334, waarvan vier spellen die meer dan 10 keer op tafel verschenen. Het zal u misschien niet verbazen dat dit King of Tokyo, 7 Wonders, Zombie dice en Perudo zijn, maar ook de rest van de lijst is impressionant. U kan hem ten allen tijde gaan bekijken op BGG, maar ik ga er u hier niet lastig mee vallen.

334 spellen, dat wil zeggen dat we bijna één spel per dag speelden, maar ook dit is natuurlijk weer erg relatief. Velen werden gebundeld in de talloze spellenavonden, speeldagen en gezellige samenkomsten met vrienden. Hiervoor ben ik in deze kerstperiode het meeste dankbaar. Een gezelschapsspel is enkel gezellig in goed gezelschap ... en hiermee, beste lezer, ben ik mee begiftigd. Dank u wel, lieve speelvrienden, dank je wel dat jullie samen met mij op pad gaan, dank je wel dat jullie mij af en toe véél te vaak de overwinning cadeau doen, dank je wel voor elk fijn speelmoment in 2011 ... ik hoop dat we op hetzelfde elan kunnen doorgaan in het nieuwe jaar.

Of er drie koningen geschenken zullen brengen, dat weet ik niet. Uwe, Wolfgang en Stefan zijn ook zo druk bezet de laatste maanden. De herders Matthias, Antoine, Bruno, Alf of Friedemann, die mogen ook zeker langskomen tijdens het feestdis. Een feestdis dat in alle relativiteit niet zo omvangrijk zal zijn. Plannen maken, is deze laatste dagen erg moeilijk, veel in huis halen is dan ook taboe. Een doosje "kinnekeskak" is dan weer wel op z'n plaats, dus hieraan mag u zich bij een bezoekje zeker verwachten ... Het beloven alleszins drukke tijden te worden, druk ... maar héél erg fijn. Voor ons zal de komende kerstperiode iets zeer speciaals zijn, wij kijken zonder meer uit naar 2012. En hopelijk droomt u allen met ons mee ... want af en toe is relativiteit niet te relativeren ... als u me begrijpt wat ik bedoel.

Prettige feestdagen en een fantastisch en speels 2012 gewenst !

David vs. Goliath

Gezien de weken waarin we ons nu bevinden (de advent), leek deze nogal godsdienstige titel de correcte keuze voor dit schrijfsel. Vorig weekend waren we met onze club weer te gast in het Dimpnacenter, een speelgoed- en cadeauwinkel in het hartje van Geel. Om u even te verduidelijken wat dit alles inhoudt, graag even een kort resumé.

Toen we een dikke vijf jaar geleden onze spellenclub opstartten, waren we op zoek naar een winkel die ons aanvankelijk een beetje kon ondersteunen. We konden toen natuurlijk niet voorspellen dat het zo'n snelle vaart zou lopen en zochten naar consistentie in de vorm van een spellenwinkel. Aangezien er toen nog niet zoveel online-winkels bestonden, of we er nog niets van af wisten en er in de onmiddellijke omgeving van Lille niet echt veel spellenwinkels waren (en nog steeds niet overigens), klopten we aan bij deze vriendelijke mensen uit Geel. Sindsdien is het een jaarlijkse traditie om in het eerste (of tweede) weekend van december met de club eens te passeren in de winkel. Die dag demonstreren we de spellen die in de winkel verkocht worden en waarvan wij zelf ook een exemplaartje hebben, zodat we het spel eens kunnen openleggen voor de bezoekers.

Het is niet zo dat het een drukte van jewelste is en dat je over de koppen kan lopen, maar het is toch telkens een gezellige bedoening. Het ene jaar is het al wat drukker dan het andere. Deze keer was het bezoek dat we kregen redelijk gespreid zodat we toch continu in actie waren en dat kunnen we enkel toejuichen. We hebben héél wat spellen kunnen demoën, spelregels overlopen en uitgelegd en toch ook gewoon gezellig meegespeeld. Bovendien hebben we enkele mensen kooptips kunnen geven en zijn er toch enkele bordspellen verkocht die anders in de rekken waren gebleven.

Want elk jaar weer horen we hetzelfde liedje terugkeren. Het is een doorn in ons gespecialiseerde spellenoog dat de mensen effectief enkel spellen kennen die op de televisie worden getoond. Een monopoly, levensweg, yahtzee of poker zijn nog steeds veruit de populairste producten. Ook de spellen van University Games en Goliath kennen héél wat kinderen aangezien ze deze in de klas al wel een keertje gespeeld hebben. De Smart en Thinkfun spellen verkopen zichzelf ook zonder enige problemen, en al zeker na een duwtje in de rug of een korte speelsessie. De meeste mensen vinden het blijkbaar fijn dat zoon- of dochterlief rustig in z'n eentje kan spelen, dan hoeven ze er zichzelf niet mee bezig te houden natuurlijk.

Het blijft toch een ongelijke strijd, het betere bord- en kaartspel krijgt niet dezelfde kansen als de spellen van de grote merken. Deze kansarmoede bestrijden we al enkele jaren, maar des te langer we ermee bezig zijn, des te harder is de kaakslag als zelfs mensen in de omgeving nog nooit van een spellenclub hebben gehoord, laat staan dat ze het logo van de club kennen voor een klein quizje op het jaarlijkse Kerstfeestje. Ik ben er nog steeds van overtuigd dat er voor elk wat wils is in onze business en dat we iedereen effectief wel aan het spelen kunnen krijgen. Het aanbod is zo gevarieerd en zo aantrekkelijk geworden de laatste jaren dat ik zonder problemen de nodige info kan bezorgen als mensen om iets speciaals vragen. Maar ook daar wringt vaak het schoentje ... wat willen de mensen eigenlijk? Ze willen eens een moeilijker spel, zeggen ze dan. Oké, raad ik hen dan een twilight imperium III aan? Natuurlijk niet, met wat moet je gaan vergelijken, wat kennen ze al? Af en toe is er een lichtpuntje ... we spelen graag Machiavelli en zoeken nog een cool spelletje. Maar wil je dan een soortgelijk spel met karakterkeuze, het betere familiespel, een deftig bordspel of toch liever een kaartspelletje met het nodige karakter?

Nog groter wordt de frustratie als je de unplugged spellen gaat vergelijken met de digitale versie van deze vorm van vertier. Tijdens één namiddagje in de winkel zagen we welgeteld vier (4!) exemplaren van Wii dance 3 over de toonbank gaan. Dat is dus een gemiddelde van één spel per uur ! Stel je voor dat we ditzelfde kunnen bereiken met een, laat-ons-zeggen-door-de-weekse-ticket-to-ride, dan zijn er per "winkel"dag acht topspellen aan de man gebracht. Het zou zeker een verrijking zijn voor elke huiskamer in Vlaanderen (en ver daarbuiten), maar deze strijd kunnen we jammerlijk genoeg niet strijden. Ongelijke middelen weet u wel? Maar zoals het verhaal gaat, kan zelfs de kleine, nietige tegenstander met een eenvoudig wapen het halen van de sterke, machtige kolos om het uiteindelijk te schoppen tot koning. Hopelijk komt ook het verkoopskroontje ooit op het juiste hoofd terecht, wij zullen er in ieder geval de god(en) voor aanroepen.

Elementaire beleefdheid : duwen, trekken en voorsteken toegestaan!

Mocht ik de eindredacteur zijn geweest van de Gazet van Antwerpen, het Nieuwsblad of éénder welke andere sensatiekrant uit ons Vlaamse landsdeel, dan zou ik hoogstwaarschijnlijk een andere titel naar uw hoofd hebben geslingerd. "Monsterfile tussen E313 en E34" is een mogelijkheid, "Massahysterie bij spellenrantsoenering" is zonder twijfelen ook een deftige optie. U voelt me al komen, we zijn dit weekend te gast geweest in Broechem om deel te nemen aan de jaarlijkse spellenbeurs "Spel 2011", ingericht door Forumfederatie.

"Spel" stond de afgelopen jaren garant voor gezellige drukte, veel spelen, mooie koopjes en vooral erg veel sfeer en een mogelijkheid om eens bij te praten met gelijkgezinden. Dit laatste is ons dit jaar zeker weer gelukt, sommigen onder u zullen dit ongetwijfeld kunnen bevestigen. Het was zonder meer weer gezellig. Want eerlijk is eerlijk ... naast het spelen van spellen en het schrijven van belachelijke artikeltjes op blogjes van niemendal, is héérlijk leuteren en keuvelen over het reilen en zeilen in spellenland onze favoriete bezigheid.

De gezellige drukte van waar sprake, die was er ook weer. Spel is uitgegroeid tot een volwaardige beurs die twee dagen na elkaar knoertvol zit, geen tafeltje is nog vrij, ook gangen zijn goed gevuld (voorlopig nog zonder dat je een benauwd gevoel krijgt), maar het fiasco van de beurs heeft zich voltrokken in de winkel. De winkel die elk jaar toch het pronkstuk is van de beurs, met z'n talloze koopjes, zéér scherpe prijzen en die een aanslag is op uw rug en andere lijf en leden. Ik moet u eerlijk bekennen, lieve lezer, ik ben er zelfs niet geweest. Enerzijds had ik niet echt de nood aan nieuwe aankopen (lees : bestelling is reeds op vrijdagavond verwerkt) of koopjes, maar anderzijds had ik ook geen zin om twee uur kostbare speel- en keuveltijd te verdoen in de belachelijk lange rij wachtenden.

Ik denk ook dat de mensen van Forumfederatie de bui al voelden hangen. Het probleem met de kapotte handscanner werd alsnog vlug opgelost, dus dat mag geen excuus zijn. Maar die rij, die ellenlange rij van kuddedieren die zich gewillig naar de slacht'spellen'winkel lieten leiden, die loste allerminst op. Er moet dringend nagedacht worden over de organisatie en een praktische oplossing dringt zich op. Dubbele rijen, een extra verkoopstand voor de koopjes, een aparte vitrine waarin je alle spellen kan bekijken of op z'n minst een overzichtje van de koopjes op een affiche of op de powerpoint. Het zou misschien al het één en ander oplossen. Uitwijken naar een andere locatie, met alle gevolgen vandien zoals extra inkom en/of een verdere verplaatsing, wordt plotseling toch een optie. Dat dit oplossen niet eenvoudig is, daar ben ik me van bewust, maar dat deze situatie enkel leidt tot enorm veel frustratie en vooral afhakende bezoekers de komende jaren, verontrust ons allen.

Nog een reden waarom het allemaal wat in de soep draaide, is de eindeloze beleefdheid van het spellen-spelende volkje. Zelfs de meest vredelievende "hobbits" hadden deze horror niet op die manier verwerkt, zij hadden zich ongetwijfeld wel ergens tussen gewurmd. Beleefd en netjes in de rij, terwijl de mensen aan de kassa met hun vingers staan te draaien. Iedereen neemt toch oeverloos z'n tijd om naar al die spelletjes te kijken in de winkel. Op zich geen probleem, maar als je weet wat je gaat aanschaffen, zet je zelf dan toch een keer en gooi je gewicht in de strijd. Dit heb ik dan ook gedaan, of liever mijn stroman, aangezien deze meer gewicht in de schaal bleek te kunnen leggen (waarvoor dank D.C.). Een vechtpartij hoeft nu ook weer niet,  een potje Dobble om te beslissen wie voorrang krijgt, moet daarentegen wel kunnen. Survival of the fittest weet u wel? Voor één keer kan ik toch wel zeggen dat duwen, trekken en voorsteken pedagogisch WEL verantwoord is ... en neen, lieve kindjes van mijn klas die hier misschien ook eens passeren, dit geldt  maandagmorgen op de speelplaats niet.

Don't shoot the messenger !

Beroepshalve en hobbygewijs kom ik met dezelfde zaken in contact, namelijk het overbrengen van informatie aan een welbepaalde doelgroep, die in zoverre mogelijk openstaat om de kennis die ik aanreik aan te nemen en zich eigen te maken. Vaak zie je in de oogjes van de kinderen dan ook een blik van verwondering en bewondering voor het alwetende orakel vooraan in de klas. Verbazing alom als je hen tracht duidelijk te maken dat Jezus een Jood is, dat ijsberen echt wel geen pinguïns verorberen of dat er een verhouding bestaat tussen de diameter en de omtrek van een cirkel die ongeveer 3,14 is en hieruit afleiden dat de omtrek van de cirkel op een héél eenvoudige manier, nl. twee maal straal maal pi, kan gevonden worden.

In de ogen van mijn collega-medespelers rond de spellentafel is het af en toe ook verwondering en bewondering, maar dat laat zich dan toch wel blijken op een héél andere manier. Terwijl jij de spelregels diezelfde dag nog hebt doorgenomen, gestructureerd in je hoofd hebt geprent om deze op een zo vloeiend mogelijke manier te demonstreren, zodat er méér speeltijd rest en er eventueel nog een tussendoortje op tafel kan verschijnen, kijken zij met grote, vragende ogen toe. Af en toe komt er dan een redelijk hatelijke vraag, waarop het antwoord slechts vijf seconden verwijderd was van uw lippen. U moet uw strakke uitlegschema even onderbreken en de flow is gebroken. Wat er rest, is nog een hele hoop gestommel en euhs die over de tafel rollen, nog meer vragen en vooral ... tijdverlies.

Het spelregelboekje ter hand nemen, is zonder meer het hatelijkste wat er bestaat. Uiteraard niet ter controle van een eventueel obstakel of het volgen van een stappenplannetje om u door een speelbeurt te loodsen. Maar er is niets zo ergerlijk als de spelregels lezen terwijl er gezucht, gepuft, gekeuveld, gelachen en vooral ... gespeculeerd wordt over hoe het spel wel in z'n werk zou gaan. En ik vind dit zowel in het geval van luisteraar, als lezer het geval.

Dus ik herhaal, een strakke voorbereiding, de regels in het hoofd prenten en gaan met die banaan.
Er is ook één erg groot nadeel aan deze strategie (of is het tactiek?). Wat in jouw ogen geldt als zijnde een vloeiende spelregeluitleg komt bij sommige tegenstrevers over als een alwetendheid omtrent die nieuwe spel, dat ook jij incluis nooit of slechts éénmalig hebt gespeeld. Een cordon sanitaire trekt zich dan ook al op vooraleer de eerste dobbelsteen over de tafel rolt, het eerste kaartje is uitgespeeld of de eerste actie is ondernomen. Met lede ogen ziet u het tafereel aan. Er wordt tegen de onbetwiste kenner van de spelregels gespeeld. Terwijl ze in alle goedheid die welbepaalde spelregel nog eens herhalen en u tegelijkertijd een dolk tussen de ribben planten. Uiteraard gaat er iemand anders met de overwinning lopen, is het hoongelach uw deel en blijft er bij u enkel een gevoel van machteloosheid achter, ondanks het feit dat u het nog steeds een fantastisch spel vindt.

Hetzelfde gevoel bekruipt me na het uitleggen van een lesje verhoudingen, breuken omzetten in procenten en omgekeerd of een ongelijke verdeling waarbij god weet waarom er viermaal zoveel beuken worden gepland dan eiken, die op hun beurt dubbel zo vaak aanwezig zijn als de kastanjes in het bos. Soms wil de frank, of op dit moment toch wel wankele euro niet vallen en dan rest er enkel een herhaling, een herhaling van de regels, ook al rolt er af en toe al een "waarom-moeten-we-dat-in-godsnaam-kennen" over de banken. En het is in die momenten, lieve lezers, dat een boodschapper ongestoord z'n taak naar behoren probeert uit te voeren. Met de glimlach en een gevoel van berusting gaat hij z'n volgende nederlaag tegemoet, wetende dat er sowieso ooit een mooie, zoete overwinning uit de bus zal komen. That keeps you going !

Doe mij maar zonder epidurale ...

Gisteren kregen mijn zwangere vriendin en ikzelf een rondleiding in het moederhuis van Herentals waar we binnen enkele weken te gast zullen zijn. We kregen de nodige info omtrent papierwerk, spannende autoritten naar de spoed en nagelbijtende momenten in de verloskamer. Ik heb me voorlopig sterk kunnen houden en hoop deze lijn zeker door te trekken, maar ik kan niets beloven.

Het is toch een hele verandering hoor ik langs alle kanten fluisteren en roepen. Andere gaan het fenomeen van een baby toch nuanceren en zeggen dat  "ééntje nog wel gaat, maar vanaf die tweede ..."
Desalniettemin staan er ons spannende momenten te wachten. Hopelijk komt er wel geen telefoontje tijdens Spel 2011, dat is niet echt het moment en bovendien ietsje te vroeg naar onze zin.

Sprakeloos en met de nodige aandacht volgde ik dan maar de professionele uitleg over de epidurale verdoving, tot ik jammerlijk genoeg hoorde dat dit niet voor de papa is weggelegd en dat dit weer enkel voor de mama is. Ik heb de indruk dat mama's echt wel bevoordeeld worden inzake de bevalling. Is het niet al erg genoeg dat een man zich 9 maanden moet wegcijferen vanwege een "ik ben wel zwanger hé!"? Ontstressen in het bad is ook een optie, maar ook hier mag de papa niet meegenieten van het lekkere warme badje, ja, u mag de sproeier ter hand nemen en in cirkelvormige bewegingen over de buik van uw vrouwtje sproeien. Een epidurale zou me ongetwijfeld meer op mijn gemak stellen en wees er maar zeker van dat ik dat knopje regelmatig zou indrukken, het zijn dan ook moeilijke en spannende momenten.

Misschien ga ik de anesthesist ineens vragen om die katheter te laten zitten voor één van de volgende spellenavonden. Op die avonden gaat het er soms ook spannend aan toe, en is het ook niet altijd even makkelijk. Om nu een spellenavond te gaan vergelijken met een bevalling (hoor ik u denken), dat is nu toch ook niet echt gepast. Wel, eigenlijk niet, maar de overeenkomsten zijn toch wel treffend volgens mij. (of is dat alleen maar in mijn zieke geest? gelieve hierop geen commentaren in te sturen :-) )

De laatste weken hielden we ons vaak bezig met de iets makkelijkere familiespellen die in Essen verschenen waren en die zonder enige twijfel in onze collectie passen. Maar daarnaast verschenen er toch ook enkele spellen die mij persoonlijk meer aanspreken, de brainburners zoals we zeggen (in de positieve zin van het woord, want er zijn ook spellen, waarvoor mijn hersenen te klein zijn). De spellen die na een eerste beurt een gezamenlijke "dit spel heeft nog een tweede beurt nodig"-reactie uitlokken.

Nog net voor Essen speelden we Trajan van Stefan Feld, een puntensprokkelspel, maar ééntje met zo veel mogelijkheden. Het bereiken van de actie die je graag uitvoert, dat was de uitdaging en ik ben er nog steeds niet uit hoe ik dit eigenlijk in de hand krijg. Een tweede speelbeurt dringt zich dan ook op en hopelijk komt het er op korte termijn dan ook zeker van.

Op de spellenavond van november was er dan weer Helvetia. Dit spel is van ene Matthias Cramer, die we al kenden van Glen More en Lancaster. Vooral in Glen More werden onze kleine hersentjes al oververhit door zowel het spelmechanisme als de mogelijkheden en in de Zwitserse Alpen zullen ze alleszins niet snel afkoelen. U dient met allerhande zaken rekening te houden. U wil arbeiders om ze te gebruiken om acties uit te voeren, let erop dat u zowel mannen als vrouwen produceert, want u heeft beiden nodig om nieuwe kindjes te maken die u nadien op school stuurt en een rondje later kan gaan gebruiken. U gaat gebouwen zetten waarvoor u grondstoffen nodig heeft, die u bij uzelf maar ook bij u buren kan gaan halen (zolang er maar een eigen arbeider opstaat). U wil grondstoffen inruilen voor punten, uw gebruikte arbeidskrachten terug actief maken, trouwen in de andere dorpen, uithuwelijken van kinderen die nog op school zitten, ... Na elk rondje wordt er gekeken hoeveel punten u tot dan toe heeft gesprokkeld, maar u start steeds terug op nul, dus optellen hoeft u niet te kunnen (worden onze hersenen toch nog wat gespaard). Zonder dieper in te gaan op de spelregels voelt u ook al wel dat er héél wat gaande is in het spel en is het ook nodig om uw stappen te overdenken en ze in de juiste volgorde uit te voeren.

Ook de uitspraken die tijdens dit spel gebeuren zijn zonder meer dubbelzinnig te noemen. "Mag ik de mijne ook bij een ander rechtzetten?", "Mag ik ook kinderen maken op een ander?", "Mag ik mijn kindjes direct gebruiken?", ... het zijn er maar enkele in een lange reeks, waarbij we ons een kriek hebben gelachen. Het zou dan ook bijzonder jammer zijn om dit alles in een versufte toestand te moeten volgen, u moet ze goed op een rijtje houden, u moet bij de zaak blijven om er ten volle van te kunnen genieten, dus ... doe mij maar zonder epidurale.

Grabbelen en graaien in de schaarste!

Spiel Essen, ik heb er altijd al een liefde-haat-verhouding mee gehad. Natuurlijk is dit voor ons als Sinterklaas, natuurlijk is dit evenement niet te missen, natuurlijk is elk zich-zelf-respecterende bordspelfanaat en spellenclub aanwezig in de hallen van Essen het voorlaatste weekend van oktober.

In een vorig artikel op de SpinLi-blog had ik het al eens over de voor- en nadelen van deze megabeurs. Ik kon toen al meer redenen geven om niet naar Essen te gaan als leek, dan voordelen. De drukte is één, als onderwijzer kan je niet zomaar op donderdag of vrijdag in Duitsland geraken natuurlijk, dus is zaterdag (de topdag bij uitstek) één van de weinige mogelijke alternatieven. Voor de middag valt het overigens best wel mee, maar eens je een boterhammetje achter de kiezen hebt, is het over met de pret. Je waant je zonder enig inbeeldingsvermogen als een lekker kippetje in één of andere -binnenkort verboden- legbatterij.

Uitgevers, standen, ze zijn er in overvloed. Dit jaar zat er zelfs een record in, zowel qua uitgevers, als vertegenwoordigde landen, als nieuwigheden die op de beurs werden voorgesteld. Alhoewel ik dit laatste in het vervolg van mijn schrijven in twijfel zal trekken. Wil u zeker te veel betalen voor uw nieuw spel? Ga dan zeker naar Essen, daar ronden ze de prijzen netjes voor u af, u weet wel, geen gedoe met klein, metalen geld, gewoon briefjes inleveren, dat is het handigste. Het jammerlijke is dat men blijkbaar jaar na jaar meer naar boven afrondt ... en als u de eurobiljetten al eens hebt bestudeerd, dan weet u dat de prijzen dan sprongen maken van €5. De enige prijzen die ik dit jaar zien staan heb voor bordspellen is €35 - €40, tot een belachelijke € 190 voor een zelf-in-elkaar-geknutseld spel (dat zonder twijfel veel moeite en handvaardigheid van de auteur heeft gevergd), de kaartspellen deden eigenlijk al niet veel beter met €20-€25. Zo telt het redelijk vlotjes op!

Koopjes dan maar, in Essen zijn er altijd wel koopjes te doen! Wel lieve lezer, ik heb er niet echt specifiek op gelet, maar eerlijk gezegd zag ik belachelijk weinig koopjes dit jaar. 't Is blijkbaar crisis voor iedereen, maar aan het aantal spellen dat ik de messe zag verlaten, was dit duidelijk niet te merken. Ook wij zondigden hier overigens tegen, dus wat zelfspot is hier zeker op z'n plaats. (het resultaat ziet u op de SpinLi-blog) Vorige jaren vond je in elke hal wel enkele stapels spellen aan dumpprijzen, een tweedehandswinkel of één of andere Kaufhaus die je zuurverdiende centjes ook graag in ontvangst nam. In hal 9 was er vroeger zelfs een hele gang met torenhoge stapels spellen aan dumpprijs. Wel, ik heb ze niet gezien, maar nogmaals, dat kan aan mij liggen, volledig verblind door mijn rush naar de "nieuwere" spellen.

Dit brengt me dan ook naadloos bij het probleem dat zich vooral sinds dit jaar stelt. Hetgene dat ik op zaterdag het meeste ben tegengekomen op de beurs is : "Sold out", "Ausverkauft", "Uitverkocht" of nog erger, "Not available", "The game didn't reach us in time, sorry ... :-(
Het is inderdaad crisis voor iedereen, dus ook voor de uitgeverijen. Bestellen die dan te weinig exemplaren? Ik hoorde er met de glimlach vertellen dat ze blij waren dat alles was uitverkocht (na zes uur op dag één bijvoorbeeld), ze hadden het nooit verwacht dat ze alle 250 exemplaren van de hand zouden kunnen doen. 250 exemplaren dames en heren! Voor 150 000 bezoekers die passeren over vier dagen is dit toch niet echt een kunst me dunkt. Maar niet enkel de kleine oplages waren verdwenen. Fragor spande de kroon, 1000 exemplaren uitverkocht in pre-order, dit wil zeggen, op voorhand bestellen via mail. Op 11 dagen (een maand voor Essen nota bene) was alles al in kannen en kruiken, gelukkig waren we daar snel bij, want Poseidon's kingdom wilden we zeker niet missen. Maar het schetst wel in het kort het stijgende probleem, meer spelers, meer mensen gepassioneerd door het karton, de stansramen, de meeples en de dobbelsteen ... we horen het graag, maar we gaan zelf achter het net worden vissen.

Mij niet gelaten natuurlijk, maar ik vind dat ze hun exemplaren dan netjes moeten verdelen over vier dagen. Het is vier dagen beurs, zorg dan tenminste dat er elke dag spellen zijn. Volgend jaar kunnen ze de beurs beter afsluiten op vrijdagavond. En voor ons zal er niets anders opzitten dan stiekem op zoek te gaan naar een perskaart, zodat je woensdag de nieuwigheden kan gaan bekijken en op donderdag al een uurtje vroeger de rush naar spellen kan inzetten. Alle gekheid op een stokje natuurlijk, we gaan dit "waarschijnlijk niet" doen.

Zijn wij persoonlijk nu in paniek? Natuurlijk niet, de spellen komen wel terug hoor. Of ze nu bewust in kleine oplage op de beurs worden verkocht om het spel te hypen, het zou kunnen. Binnenkort gooien ze ermee naar je hoofd, of wil je het misschien al helemaal niet meer na het lezen van een dodelijke recensie. Een groot deel zal misschien ook in onze moedertaal worden getransfereerd en dat speelt altijd nog iets makkelijker, dus geduld is een schone deugd en zal zeker beloond worden.

Ik wil enkel dit nog even kwijt aan onze goede vrienden die daar in Brussel de parken onveilig maken met hun tentjes. Liefste Indignados, ge zit in de verkeerde stad, ge zit in het land met de slechte autostrades (nogmaals gemerkt als je een tripje maakt door Nederland en Duitsland), 't is in Essen dat ge moet zijn!

You've got to do your homework!

Traditioneel is deze week één van de drukste weken in het schooljaar. Waarom? Wel, het is voor de eerste keer een echte toetsenperiode. Van examens spreken we nog niet in de lagere school, ah nee, want wij krijgen geen halve dag om te studeren voor de toetsen, wij doen het gewoonweg tussendoor, dagelijks werk heet dat in het middelbaar. Dat heb ik mijn leerlingen alvast wijs kunnen maken.

Maar hoe begin je nu aan zo'n overvolle agenda? Elke dag wel twee toetsen deze week en nog enkele in het vooruitzicht volgende week, maar deze staan niet meer op het rapport, die houden we tegoed voor het volgende rapport. Eén van de belangrijkste zaken in het zesde leerjaar is dan ook leren leren, plannen, hoe studeer ik?, wat moet ik wanneer doen?, hoe combineer ik dat met mijn zes hobby's en vijftien andere activiteiten?

Want ja, ze hebben het toch zo druk die jeugd van tegenwoordig. Ik reken me dezer dagen dan ook nog erg graag bij de jeugd, want ook ik heb het de laatste tijd ook erg druk gehad met de voorbereiding voor Spiel Essen. Ook hier dient doordacht te werk worden gegaan, alles netjes tot in de puntjes plannen. En het moet gezegd, dat is niet eenvoudig, gezien de dikte van de cursus die dat spel in Essen met zich meebrengt.

De tussenstand van het aantal nieuwigheden staat volgens Spielbox op 737 op dit eigenste moment (maandag 17 oktober om 20.03 uur), maar daar komen nog constant spellen bij en niet alles wordt opgelijst waarschijnlijk. De eerlijkheid gebiedt mij wel te zeggen dat er véél zaken dubbel opstaan, spellen die in verschillende talen of bij diverse uitgevers verschijnen bijvoorbeeld. Hier en daar mag je nog een aantal remakes of een hoopje goodies (waarover u in een vorig artikel al het nodige kon lezen) bijtellen, maar die zijn volgens mij niet bij die 700-tal spellen gerekend. Deze laatsten krijgen we er allemaal gratis en voor niets bovenop. Alhoewel ... de nieuwe trend is blijkbaar geld inzamelen voor het één of ander goed doel, dus verwacht men een bescheiden bijdrage voor het kleinood.

Zo veel nieuwe spellen, dat betekent ook zo veel nieuwe spelregels, netjes te lezen op het internet, via de gekende media of rechtstreeks in je mailbox als je je hebt aangemeld bij de uitgeverij. Het kaf van het koren scheiden dat is al een avondvullende bezigheid, maar daar lukken we mijns inzien elk jaar beter en beter in. We stellen een duidelijk wishlist op, een lijstje met de spellen die we echt in de spellenkast willen en in zoverre ons budget het dan nog toelaat natuurlijk. Sommige uitgeverijen zijn flexibel en kunnen ons het spel aan een prijsje bezorgen, voor de nodige previews, reviews en aankondigingen uiteraard in ruil, maar deze plaatsen we dan ook met de glimlach. De spelregels lezen is dit jaar voor mij echt een must geweest. Stonden ze mij niet aan, dan werd het spel onherroepelijk van de lijst geschrapt. Was het maar zo en zo, dan kon het spel misschien nog op wat gratie rekenen en komt het op de After-Essen-lijst te staan. Een lijstje van voorlopig ook maar één bladzijde lang (dat is in het verleden anders geweest). Hiermee gaan we in de maanden november en december wel aan de slag. Vorig jaar kwam er op die manier nog een K2 uit, die we aanschaften tijdens Spel 2010.

Na enkele weken voorbereidingen treffen, mails sturen naar bevriende uitgeverijen, contacten onderhouden met auteurs, uitgevers en andere speelgenoten, begint het leukste van de hele zaak ... het speculeren. Is dat spel echt wel de moeite? Ik heb de regels gelezen en vergelijk het met ... altijd wordt er wel vergeleken, een uniek spel, dat vind je dezer dagen niet meer. 't Wordt ook elk jaar moeilijker natuurlijk als je ziet hoeveel er op de markt verschijnt. Door het praten over de spellen, wordt er soms wel eens ééntje opgevist en toch op de lijst gezet, maar even goed verdwijnen er dan weer.

De lijst ... de lijst ... de lijst ... 't is niet zomaar een blaadje papier. Het omvat ten eerste een opsomming van de spellen met bijhorende uitgeverij, contactpersoon en prijs, maar bovenal de booth-number. Wat is dat voor een beest hoor ik u denken? Wel dat is een nummer die de standplaats van de uitgeverij aangeeft, het bestaat uit twee delen, het voorste deel zegt u in welke hal u dient te zoeken, het tweede is het nummer van de stand. (Zo vindt u onze Nederlandse vrienden van WGG bijvoorbeeld op 5-01). Daarnaast vindt u in deze lijvige bundel ook nog een overzicht van de verschillende hallen, in fluo netjes aangeduid waar ik overal zeker eens moet passeren. En tenslotte zit er achter elk overzicht van de zaal de mails die ik in de afgelopen weken van de uitgeverijen heb ontvangen, altijd makkelijk als je die kan voorleggen, dan herinnert men de afspraken wat sneller, want na al twee superdrukke dagen op Essen zijn ze al bijna murw, die arme standhouders.

Mijn huiswerk is dus eigenlijk zo goed als klaar, en het geeft mij zelf alleszins een beter gevoel dan zomaar onvoorbereid naar Essen te trekken, want dan loop je zonder meer wat verloren. Een goede voorbereiding is een eerste stap naar succes zeg ik maar altijd. Bij sommige leerlingen blijft dit hangen, bij anderen gaat dit even vlug het ene oor in en het andere oor uit. Je zou haast vergeten om in al die drukte nog te genieten van de mooie tijd van het jaar. De blaadjes verkleuren, de ochtend is lekker fris, maar het zonnetje is voorlopig nog van de partij (hopelijk zaterdag ook), want wanneer je even uit de drukte van Essen vlucht, op zoek naar een auto om een zak met spellen te dumpen of naar een boterhammetje om de maag te vullen, dan kan het toch zo'n deugd doen mijnheer. Ik ben er zeker van dat u zal zien, indien u mij tegenkomt zaterdag, ergens buiten rond de Messe er een brede glimlach om mijn mond zal zijn, want eerlijk is eerlijk : Spiel is dan wel druk, erg erg druk, het is toch zo'n mooie toets voor mij.

Polyetheen of polyethyleen?

Beide benamingen zijn correct, alleen is de tweede de iets oudere benaming. Deze stof wordt gemaakt door polymerisatie van etheen. Etheen wordt verkregen door het afbreken (kraken) van onder andere nafta, een licht derivaat van aardolie. Geschat wordt dat 1,2% van de ontgonnen aardolie gebruikt wordt om polyetheen te produceren. Tot zover onze deskundige uitleg over niets meer dan ... plastiek.

Plastiek, plastiek en nog eens plastiek ... Gisterenavond was het zo ver, de hel waar elke man waarschijnlijk wel één keer in z'n leven door moet, de ergste nachtmerrie van testosteron, maar toch allemaal zo handig, gebruiksvriendelijk en kwalitatief top mijnheer. Gisteren overleefde ik ... een "tupperware"-avond. U kent het wel, een gezellige bende kakelende vrouwen op mijn dak, tv kijken is uit den boze, wat wel toegelaten is, is het schenken van dranken en het doen van de afwas.

Ondertussen weet ik dan ook alles over bewaardozen, invriespotjes, klein keukenmateriaal, de turbochef en andere ultra pro's. Interessant, het moet gezegd, maar voor mij hoeft dit toch ook niet elke week te zijn. Het grootste geluk was het feit dat het geen Champions league was op tv, want dan had het kot waarschijnlijk te klein geweest en had ik, hoogstwaarschijnlijk, met de staart tussen de benen mogen afdruipen naar de eerste de beste kroeg met televisie of een kameraad die begripvol z'n deur voor mij zou openzetten.

Het is dit keer dus niet nodig geweest, maar deze avond heeft me wel aan het denken gezet en me ertoe aangezet om dit artikeltje hier te schrijven. Waarom zijn al die vrouwen zo zot van die plastieken pottekes en pannekes? Ligt er een soortgelijke link in de spellenwereld?
Hoe ver deze werelden misschien ook uit elkaar te lijken liggen, ik moet toegeven dat ik iets gevonden heb.

Polyetheen of polyethyleen is een stof die ook erg populair is bij enkele uitgeverijen. Zonder meer bij FFG (Fantasy Flight Games voor de leken onder u), die hebben volgens mij aandelen bij één of andere aardoliemaatschappij. Het zou zelfs best kunnen dat ze er zelf ééntje hebben staan ergens in het midden-oosten (of moet ik Middle Earth zeggen?). Ook wij, de modale spellenspeler is gek van plastiek. Niet zozeer de potjes of opbergdoosjes, hoewel we een mooie inlay altijd weten te appreciëren, maar vooral die fantastische figuurtjes. Ook wij zijn bereid om wat meer van onze zuurverdiende centjes neer te tellen voor dit opkomende speelmateriaal. Opkomend, dat zeker, want ook meer en meer eurogames geven hun spellen een meerwaarde hierdoor.

Laat het er ons in ieder geval op houden dat het meer dan een trend is. Enerzijds wel erg jammer, want ik weet me persoonlijk nog steeds goed te amuseren met mooi houten materiaal. Er is niets mis met een mooi geschilderd, maar vooral kwalitatief goed kubusje die aangeeft waar jij de meerderheid hebt op een speelbord. Een tiental jaren geleden verschenen er zelfs houten poppetjes, meeples genaamd, die ondertussen een ganse familie hebben, je hebt ze in alle vormen van dieren, groenten, fruit of aangepast aan het piraten-, romeinen-, racethema, ...

De kartonnen fiches en de standaardpion, die periode lijkt me zo stilaan wat achterhaald te zijn, alhoewel de meeste spellen toch nog wel een mix van al het bovenstaande materiaal voorzien. We moeten er toch ook eerlijk in zijn, we worden op zich ook wel gepusht om die plastieken figuurtjes leuk te vinden. Bij elke videobespreking die je op het internet vindt, bij elke foto die van een spel wordt gepubliceerd, ze worden netjes "in de verf" gezet. Sommigen letterlijk, anderen figuurlijk. Ik heb er het geduld en de kunde niet voor om ze van zo'n kunstig laagje lakverf te voorzien, maar er zitten artiesten op deze wereldbol. Misschien moeten ze bij Tupperware eens aan die mensen hun deur kloppen, het zou hun producten alleszins exclusiever maken, want echt origineel ben je niet als je de bewaardozen van Tupperware hebt. Een ander kleurtje elk seizoen, dat kan er nog af, af en toe misschien zelfs een kleine wijziging in vorm of nog eens een extra gadget erop of eraan, maar zo'n gepersonaliseerde turbochef, dat moet toch de max zijn.

Of er nu echt een nakende samenwerking zit aan te komen, daar droom ik misschien toch nog net een brug te ver. Ik weet alleszins wel dat het "mijn" Tupperware-avonden aantrekkelijker zou maken en ik ken er zonder meer nog die in dat geval ook maar al te graag hun voetjes onder tafel zouden schuiven.

De maandelijkse stoelendans ...

Gisteren was het de laatste schooldag van de maand september. Die eerste maand is weer zo voorbij gevlogen. Dat is normaal, gezien de drukte van het begin van het schooljaar, hoor ik u denken. Zeker en vast, maar reken daar ook al maar de voorbereiding voor Spiel en andere Spel 2011-en bij. Dit zijn afspraken waarnaar we elk jaar uitkijken. Maar daarover wil ik het vandaag eigenlijk niet echt met u hebben.

Op de laatste dag van de maand mogen mijn kindjes in de klas een nieuw plaatsje uitkiezen. Vaak wordt deze traditie op gejuich onthaald, want het is altijd leuk om een nieuw plekje op te zoeken in de klas. Dan zit je eens naast iemand anders, zie je het bord vanuit een ander standpunt en kan je je trachten zo goed mogelijk te verbergen zodat je uit de line-of-sight van de meester blijft. Af en toe is er ook teleurstelling mee gemoeid. Je zat net naast je beste vriendinnetje, je mag pas als laatste kiezen (maar de volgende keer mag je dan als eerste kiezen), jij hebt net die bank die weer niet fatsoenlijk dichtgaat, je zit als linkshandige aan de verkeerde kant en stoot constant tegen je buur zodat het lijkt of je eigengemaakte geschrift (wat kinderen van 12 hebben) waar je zo trots op bent, te vergelijken is met dat van een drie-jarige en je alzo de hoon van de leerkracht over je nek krijgt. Zo ben ik dan ook weer : streng, maar rechtvaardig (euhum)! Wel, voor deze laatste categorie heb ik een goede tip.

Waar ik eigenlijk naar toe wil, is dat de gepaste plaats rond de spellentafel ook zeer belangrijk is. In welke mate beïnvloedt dit het spel? Stijgen je winst- of verlieskansen als je naast persoon X of Y plaats neemt? Hoe zit het eigenlijk met het startspelervoordeel bij sommige spellen en de volgorde waarin je aan de beurt komt? Is hier eigenlijk al eens wetenschappelijk onderzoek naar verricht? Waarschijnlijk zal er op de "geek" (boardgamegeek voor diegenen die het niet kennen, google maar eens even) wel een hele uiteenzetting zijn over dit fenomeen.

Gisteren was het bij ons ook weer zo ver, een gezellige spellenavond gepland, spelletje uitgekozen, enorm veel zin erin, maar dan ... oh horror, waar gaat persoon X (elke gelijkenis met bestaande personen berust op toeval!) zich nestelen. Zorg vooral dat je er niet naast zit, want je bent gezien. Of het nu gaat over een meesterlijke zet of een flater van je welste, het draait waarschijnlijk weer volledig in jouw nadeel uit. Wie begint het spel? Wederom de jongste of toch maar de oudste? Wat als jij nu de middelste bent, zoek je dan toch maar een andere vriendenkring?

De spellenindustrie heeft hierop al een antwoord gevonden. Er is ondertussen een spel op de markt verschenen, "Startplayer", die komaf maakt met al die belachelijke startspelerbepalingen die de standaardregels voorschrijven. Maar nu moet je eigenlijk dus al een spel gaan spelen vooraleer je het eigenlijke spel nog maar kan aanvangen. Ik vermeld er graag nog kort even bij, dat er binnenkort ook soortgelijk spel verschijnt waarbij gelijke spelen op het einde worden gebroken. U vindt dit spel onder de naam "Tie-breaker" terug.

Tja, het zal waarschijnlijk voer voor discussie blijven. Het is en blijft gewoon zo dat je in een gezelschapsspel vaak afhankelijk bent van hetgeen dat je tegenstrevers uitvreten ... en dat maakt het juist zo interessant. Pas op, er zijn wel spellen waarbij je alles kan gaan uitrekenen, tactisch en strategisch gaan bepalen, zodat je al op voorhand weet dat je het spel zal winnen, maar zoiets is niet aan mij besteed, dan kan je beter achter de pc enkele spreadsheets openzetten en je kennis van excel even tentoonspreiden aan jezelf. Kicken geblazen!

Niets is trouwens erger dan samenspelen met voorbedachte rade, tenzij het gerechtvaardigd is en de verneukte persoon in kwestie het verdiende om gesjareld te worden. Sommige mensen spelen bijvoorbeeld in koppeltjes, ze kunnen het niet aanzien om hun geliefde partner te zien lijden (met lange ij) en zorgen er dan maar voor dat hij of zij het ganse spel kan leiden (met korte ei). Hatelijk vind ik dat, veel leuker is het tegenovergestelde, het voorbeeldkoppel dat elkaar na één kleine, belachelijke ZET totaal voor schut ZET. De sfeer zit er dan onmiddellijk in, de toon is gezet, de spellenavond kan dan al niet meer stuk. Toegegeven, ik zal er dan ook waarschijnlijk mijn voordeel wel mee doen, het gezegde "als twee honden vechten ..." is vaak van toepassing in de wondere wereld van het spel. Maar, het is op die manier toch gewoon zo veel leuker. Dat bepaalt overigens ook een goeie spellengroep. Een groep mensen die er niets mee inzit om mekaar een mes in de rug te planten, een loer te draaien, een patat in het gezicht te geven, dat houdt het levendig en zorgt ervoor dat er vooral gespeeld wordt.

Dus liefste kindjes van mijn klas, lees dit artikeltje nog maar eens goed na. Zet u vooral ook eens naast een kindje waar je liever niet naast zit, want er is niets zo plezant als eens een goede loer te draaien. Laat ze gerust overschrijven tijdens de toets van Frans, maar zorg dan dat je per ongeluk net een foutje schreef op je eigen blad. U kan dit later nog rustig verbeteren. Babbel en prul op die manier ook stukken minder, want je hebt toch niets te zeggen, je resultaten zullen zienderogen stijgen. Denk dus bij de volgende maandelijkse stoelendans aan deze grote les "pedagogisch inzicht en sociale vaardigheden" en je zal zien dat je met spelend gemak een nieuwe interessante maand tegemoet gaat.

Coopopkop ???

Het nieuwe schooljaar is nu echt goed en wel gestart. Het is toch steeds weer even er terug inkomen. Nieuwe leerlingen, nieuwe klas, nieuwe handleiding van taal ook. Eén van deze lessen taal was zonder meer de eerste memorabele les van het prille schooljaar. Het betrof het gebruik van leestekens in een zin.

Inleiding op het geheel : de leerlingen lezen een tekst waarin de leestekens, hoofdletters en alle mogelijke houvast om een correct leesritme en -melodie aan te houden verdwenen waren. U kan zich waarschijnlijk al voorstellen dat dit tot hilarische momenten leidt, waarop ik, slecht als ik ben, even de oudste kinderen van de school met hun neus op de feiten druk : "lieve kindjes, jullie zijn bijna 12 jaar en kunnen nog steeds niet lezen"

Na een kort lachmoment tussendoor, komen zij dan eigenlijk automatisch en van zijn eigens tot de eindtermen en leerplandoelen van deze les, nl. dat het gebruik van leestekens noodzakelijk is en dat deze het ons veel eenvoudiger maken voor het lezen van een doorlopende tekst. U had misschien ook de nodige problemen bij het lezen van de titel, dus geef ik u ook graag even de correcte weergave ervan : "Coöp op kop ???"

Het woord coöp is in de spellenwereld een afkorting voor een fenomeen dat pas de laatste jaren de kop heeft opgestoken, nl. coöperatieve spellen, spellen waarbij u met z'n allen samen gaat spelen. Gedaan met elkaar te pesten, competitief elkaar afmaken, vals spelen zo veel het kan ... Gedaan met dit alles, nu gaat u de strijd aan met een hoop papier, karton, hout en als u geluk heeft nog wat plastiek miniaturen.

Laat mij alvast beginnen met het meest frustrerende van de hele zaak : u krijgt 9 op 10 op uw doos, een pak rammel van het spel. Fijn, zo samen verliezen, dat moet gezegd, maar de sfeer is pas opperbest als u er toch eens in slaagt om de queeste tot een goed einde te brengen. Ondertussen zijn de coöptitels al niet meer op twee handen te tellen. Aan een opsomming ga ik me dan ook niet echt wagen, want dan vergeet ik er toch, maar diegene die iets bij mij hebben losgemaakt en een mooi plaatsje in onze spellenkast hebben vergaard, wil ik u hier niet onthouden.

De eerste coöp, waarmee het allemaal begonnen is, is Shadows over Camelot. Dit prachtige spel van Days of Wonder was onmiddellijk een grote hit bij mijn vaste speelkring. We kenden dat fenomeen van samenspelen niet, en ondanks de vele nederlagen die wij als ridders van ronde tafel leden, bleven we het met veel goede moed telkens proberen. Ondertussen is de Merlijn-uitbreiding ook tot bij ons geraakt, maar hebben we het spel jammerlijk genoeg niet meer uit de kast kunnen halen.

Het kleinste coöperatieve spel is dan weer Red November van FFG. In dit spel gaat u uw petieterige gnomen op een klein speelbord bewegen, waarop zich een duikboot bevindt en een groot zeemonster. Het materiaal is zoals reeds vermeld nogal beperkt, zeker voor slechtzienden (er is trouwens een herwerkte versie voorradig nu), maar dit spel bracht zo'n heerlijke twist met zich mee, dat ik deze zeker het vermelden waard vond. U kan namelijk uw teamgenoten halverwege het spel gewoon in de steek laten. U neme hiervoor een duikerslong, opent het luik en zwemt naar de oppervlakte van de kolkende oceaan. U moet dan nog maar één ding hopen en dat is dat uw collega's het niet redden en stilletjes verdrinken. U wint het spel lekker alleen!

De coöp-industrie kwam echter pas een jaartje later echt op gang, met Pandemie. Het spel dat in diverse talen is vertaald, zo ook het Nederlands, toen nog door QWG. Het spel schopte het erg ver, het haalde de eerste Gouden Ludo binnen en in één klap werd het genre door iedereen wel gesmaakt. Alhoewel je altijd wel voor- en tegenstanders hebt van het genre, kon er toch niemand aan weerstaan om het spel op tafel te leggen en te proberen om de wereld te redden van de ondergang. Het ene virus na het andere vloog je rond de oren, maar eens je een beetje training achter de rug had, merkte je al gauw dat het doenbaar was. Gelukkig werden er direct extra regels voorzien om het jezelf moeilijker te maken.

Het kon dan ook niet lang uitblijven of er verscheen nog een klein doosje van de auteur van Pandemie. In Forbidden Island probeert u vier schatten te gaan verzamelen voor het hele eiland zinkt met u incluis. Het had wel iets dit spel, voor het eerst zo'n blikken doosje in de kast, maar na enkele speelbeurten (en saai oh saai iets te makkelijke overwinningen, tot we het "legendary-niveau" testten) bleek het toch maar een flauw afkooksel van Pandemie. Waar ik wel een grote voorstander van ben, is het aspect waarop dit spel rekening houdt met de autist in mezelf, het spel ruimt zichzelf op! U start, u verliest tegels en kaarten, deze komen netjes terug in de doos en net voor u wint (of verliest) hoeft u eigenlijk enkel nog uw pionnetjes in het zakje te steken en ... klaar is kees, op naar het volgende spel.

Dat coöps vaak uitlopen op een vernedering voor de spelers, bleek uit een hele rij fantastische spellen binnen het genre. In Ghost stories bijvoorbeeld, van onze Belgische vrienden van Repos, gaan we de strijd aan met aartsvijand Wu-Feng. Het in de hand houden van de problemen gaat vrij goed, tot deze smeerlap in het spel komt. U dient hem te verslaan, met de beperkte mogelijkheden die u heeft en moet dit bovendien ook nog eens doen binnen een beperkte tijd. Eerlijk is eerlijk, we maakten aanvankelijk foutjes tegen de regels en maakten het onszelf nog moeilijker. De laatste speelsessie werd dan ook voor de eerste keer eens verrassend gewonnen. De eerste uitbreiding White moon, voegt nog héél wat extra's toe, maar de uitbreiding die in Essen in onze schoot wordt geworpen (waarvan er niet voor niets 666 exemplaren worden gemaakt), die gaat ons helemaal de daver op het lijf jagen. U krijgt bij deze variant wederom een mol in het spel die even het spel een handje gaat toesteken.

Defenders of the realm hebben we dan weer nooit tot een goed einde gebracht. We hebben in totaal toch al zo'n keer of vijf geprobeerd (dit is natuurlijk nog belachelijk weinig, maar we hebben ook zo véél spellen), maar veel dichter dan een verre ereplaats voor mezelf als master-slayer zat er nog niet in. Wat ben je met zo'n titel als je genadeloos wordt opgevreten door één af andere draak? We zullen maar blijven proberen zeker, het komt er misschien toch ooit een keertje van ... en dan beste lezer ... dan zal u dat hier in geuren en kleuren kunnen lezen.

Tot slot ook al graag even een kijkje vooruit, naar Essen meer bepaald. Daar verschijnt Panic station bij WGG, een spel van Belg David Ausloos (het mag gezegd, de Belgen zijn belachelijk goed bezig in spellenland). In Panic station komt er een essentieel deel terug van Battlestar Galactica the boardgame, waarover ik in dit bericht niet al te veel ga vertellen, buiten het feit misschien dat dit een coöp is :-).
In deze spellen draait alles om het gevoel dat u niemand kan vertrouwen. Hinkt hij of zij mee met de vijand of behoren ze nog tot de "goeie"? Wordt u ook aangetast door het schadelijke virus en veranderen uw doelstellingen plotsklaps van wit naar zwart? Doelstellingen die u, kostte wat het kost, gaat proberen te realiseren, zoals een goed leerkracht ook steeds probeert te doen. Want daar draait het uiteindelijk toch allemaal om : PUNT.

Op weg naar Mekka...

Sinds de uitvinding van het internet is de wereld in een stroomversnelling geraakt, mensen van onder de kerktoren, zoals mezelf, konden hun horizon deftig verruimen door slechts één enkele muisklik. Sites als google, yahoo en altavista leveren ons voldoende zoekmogelijkheden op om bij het juiste topic terecht te komen.

Maar misschien het meest frequent gebruikte, is wel Wikipedia, deze online encyclopedie is niet enkel een must voor chronische rugpatiënten, waarbij deel 12 van de klassieke encyclopedie reeks in de dressoir in uw living hen fataal werd, maar ook voor scholen, bollebozen en de simpele werkmens, zoals wederom mezelf.

In een verdiepende studie over de Islam vond ik dan ook volgend fragment terug :
"De Hadj is ( الحجّ) is de pelgrimstocht naar Mekka, een van de vijf zuilen van de islam. De hadj is verplicht voor alle gezonde, volwassen moslims die over voldoende geld beschikken. Voor mensen die om gezondheidsredenen niet kunnen gaan, of niet genoeg geld hebben, is het dus geen verplichting. Wel kan iemand die zelf de hadj al verricht heeft in naam van iemand gaan die daartoe niet in staat is."

Nu moet ik eerlijk zeggen dat dit alles me bijzonder herkenbaar in de oren klonk. Ook wij, de spelers uit spellenland hebben onze eigenste Hadj. Het grootste voordeel voor ons is wel, dat we ons geen 4 494 km (in vogelvlucht) moeten verplaatsen, maar welgeteld 169,5 km (in werkelijke kilometers) vanaf ons huisje tot aan de messe in Essen.

Deze "batibouw"-hallen zijn het decor voor de grootste Europese spellenbeurs, een referentie in het de wereld zelfs, want naast enkele megaconventies in Amerika, is dit wel de place-to-be voor elke spellenliefhebber. Ik zou gerust durven stellen dat elke gezonde, volwassen (en niet zo volwassen) speler die vooral over voldoende geld beschikt deze reis moet ondernemen.

Voldoende geld heeft u nodig, niet enkel voor de inkom (die €11 uit uw portefeuille zal vergen), het parkeerticket (€5), een wegenvignet om in de Duitse steden te mogen rijden (alhoewel u dit netjes kan omzeilen door een afrit vroeger te kiezen en van buitenaf de stad de messe binnen te rijden), een drankje en broodje voor tijdens de middag en eventuele verblijfskosten voor de die-hards die meer dan één dag gaan of misschien zelfs de volledige vierdaagse overleven.

Daarnaast zal u uw budget goed moeten beheren, want u waant zich in luilekkerland, overal waar u maar kijkt spelletjes, spelletjes, spelletjes. Het ene al wat nieuwer en exclusiever dan het andere. Stapels met uitverkoop, koopjes allerhande en solden waarvan uw oren gaan flapperen. Pas nu goed op, beste speler, koop aub geen spel dat u anders toch niet gekocht zou hebben, enkel en alleen om de prijs. Neem van mij aan dat deze aankopen al snel stof zullen vergaren in uw spellenkast. Een handige tip van mijnentwege, neem uw budget aan cash mee, want dan geldt de alom bekende leuze : "op is op".

Bereid u toch goed voor, ga niet lichtzinnig de drukte in. U leest het goed, adem zal u wel hebben in de hoge hallen van de messe (alhoewel?), maar een goedvoorbereid speler is er méér dan één waard. Zorg dat u een overzichtje van de hallen heeft en weet welke uitgeverij zich waar heeft geplaatst, ze hebben allemaal een booth-nummer, zoals u op de diverse sites over Spiel zal kunnen terugvinden. Zorg ervoor dat u een afdrukje heeft van voorbestellingen, eventueel met nummer, zodat u dit kan voorleggen aan de stand en u niet al te veel tijd verliest. Betaal desnoods uw bestelling al op voorhand als dit wordt aangeboden, dan heeft u ook weer een beter overzicht op het beheer van uw budget en loopt u in de messe niet verkrampt rond met uw ene hand constant op uw portefeuille en de andere angstvallig en stevig grijpend naar de trolley of te zware zak die u meezeult.

Voorzie ook aan uw primaire behoeften, neem boterhammetjes en een drankje mee. Dit kan in een rugzak, maar dan moet u daar weer mee zeulen, alhoewel hij misschien handig van pas komt, nadat uw alles erin heeft verorberd en het weer een extra opbergplaats blijkt te zijn. Ik persoonlijk geef de voorkeur aan een korte pauze, rond het uur van één, zet ik mezelf even buiten, op een bankje bij mooi weer om te genieten van de boterhammen, het drankje en de frisse lucht. Ondertussen kan u even een eerste lading spellen in uw koffer deponeren en dan heeft u terug de volle moed en energie om het tweede luik van uw bezoek aan te vatten.

Hé, ik heb nooit gezegd dat het een plezierreisje werd. Het is een uitstap die draait om zelfopoffering, in het reine komen met je zelf (en je portemonnee) en vooral het vinden van innerlijke rust, tevredenheid, trots en voldaanheid na deze trip. Nog een goede 40 dagen en dan staat de uittocht weer voor de deur, het zal nog even bekijken zijn of ik mezelf terug in het gewoel zal storten of ik een slachtoffer dien te zoeken die mijn hadj in mijn plaats verricht.

One game to rule them all ...

Meermaals krijg ik volgende vraag voorgeschoteld : Wat is het beste spel dat je in je collectie hebt? Wat vind jij nu echt het beste spel? Wel ... ik heb nu reeds meer dan vijf jaar de tijd gehad om hierover na te denken en ben tot op heden nog steeds niet tot een pasklaar antwoord gekomen.


Natuurlijk zijn er altijd wel spellen die je meer liggen dan anderen, sommige spellen worden überhaupt uit ons collectieve geheugen gewist. En ja, daar zijn wel enkele klassiekers bij. Niet dat we hautain willen overkomen of dat deze spellen hun waarde niet hebben bewezen. Verre van zelfs, het feit dat ze zo vaak verkocht zijn en nog steeds worden, maakt hen uiteraard zeer interessant voor uitgevers.

Het beste spel? Wat is dat eigenlijk? Als je hierover rationeel gaat nadenken, dan besef je dat er verschillende factoren zijn die dit gaan bepalen. Het wordt echter wel problematisch als je gaat merken dat sommige van deze factoren elkaars uiterste zijn en dat ze niet met elkaar te rijmen vallen. Elk spel heeft wel z'n voor- en z'n nadelen, het perfecte spel, dat bestaat gewoon niet. Ik geloof eerder in "het perfecte spel op het perfecte moment"!

Als we hierover even doorbomen dan sta ik graag even bij volgende parameters stil :
- De speelduur : wat een onvergetelijk avontuur is, hun queeste over gans Middelaarde, hun levenswerk als het ware voor sommigen, is een langdurige en pijnlijke lijdensweg voor anderen. Puffend en zwetend rond de speeltafel, constant kijken op de horloge, hongerig naar een ander spel en in een gevorderd stadium naar "geen spel" meer. Erg pijnlijk als je met zo'n gevoel naar huis moet. Zeker als je de ganse nacht nog ligt te dromen over hoe het misschien toch iets had kunnen worden, maar uiteindelijk in slaap vallend, troostend met de gedachte dat je, wat dit spel betreft, je portefeuille toch een keertje kan dichthouden.
- Het thema : weer maar eens bouwen aan een middeleeuwse stad, of toch maar goederen inzamelen en verkopen voor overwinningspunten, voor een zoveelste keer kruipen in diepe kerkers waar er monsters moeten verslagen worden? Ook de zotste zaken kom je tegenwoordig tegen, taartjes verdelen, pannenkoeken bakken, ouwe rommel recycleren en herten de liefde laten bedrijven om er enkele te noemen. Af en toe sta je ook een keertje perplex van een exemplaar waar thema en spel perfect met elkaar doorweven zijn, op het juiste moment komen de elven ter hulp, net voor de dwergen kopje onder gaan en net voor alles verloren lijkt te zijn, dan is het echt genieten geblazen.
- De medespelers : the fellowship ... deze maakt of kraakt een spel. Lekker luchtig spel met droogstoppels werkt niet echt, een loop-en-reageer-snel-spel is een onbegonnen taak voor de stuntelaar onder ons (krijg maar eens zo'n Jungle-speed-totem tegen je knikker). Elke speler heeft wel zo z'n eigen spellen, net als elke krijger een bepaald wapen het beste hanteert. Bieden, kaarten tellen, tactiek, strategie, dobbelen, opbouwen, ... of een mix van allen, ieder z'n eigen ding. De ene zijn reikwijdte is al wat beperkter of uitgebreider dan de andere. Zelf reken ik me bij diegene die een breed veld hebben, maar waarvan de randen toch wispelturig kunnen zijn.
- Het moment : Ik weet maar al te goed wat ik wil spelen op een bepaald moment, alhoewel er ook momenten zijn dat je voor die enorme kast staat en het idee hebt dat er niets tussen zit, te veel keuze weet u wel. Soms is een leuk tussendoortje fantastisch, maar vaak heb ik toch eerder zin in een lijviger spel, 90 minuten, dat is zo een beetje een perfecte tijdsmaat, hoewel ik er eigenlijk niet graag getallen op kleef. Een slecht spel van 10 minuten kan langer duren dan een spannend en onderhoudend avondvullend spel.

Ik zou zeker nog tientallen andere zaken kunnen aanhalen die bepalen of je een spel al dan niet goed vind, maar de enige goede raad die ik éénieder kan geven is de volgende : probeer gewoon een spel. Ga een keertje langs bij je plaatselijke spellenclub of spreek af met jouw fellowship. Beleef samen een mooie reis, misschien met de nodige moeilijkheden, maar sta zeker open voor wat je voorgeschoteld krijgt. Is het niets voor jou? Des te beter, dan weet je dat je er je handjes af kan houden. Smaakt het naar meer? Dan weet je waar je je zuurverdiende centjes naartoe kan laten rollen.  

To tune or not to tune ... that's the question!

Tot mijn grote ontzetting las ik deze week in de krant dat het tunen van wagens à la Fast and the furious-stijl compleet uit zou zijn. Gedaan dus met de belachelijk grote spoilers, gitzwarte getinte ruiten, knotsen en bonken van onderstellen die over onze ontelbare vluchtheuvels scharten. Geen voorbijflitsende fluoriserende lak meer over onze wegen. Nu stond er ook wel vermeld dat het tunen niet volledig weg is, maar dat het zich eerder verlegt. De tuners kopen tegenwoordig een klassevolle wagen (vaak dus met Duitse achtergrond) en brengen slechts enkele kleine details aan die het geheel afmaken ... en weet u wat? Daar kan ik volledig achterstaan.

Persoonlijk zou ik geen honderden (lees duizenden) euro's kunnen uitgeven aan het pimpen van mijn wagen, maar eerlijk is eerlijk : een mooie velg maakt het uitzicht van de auto, een mooie donkere lak met pareleffect is toch zo mooi mijnheer (alhoewel ik u hier al hoor klagen en zagen over het feit dat die toch zo snel vuil ziet).

Natuurlijk wil ik het hier op de blog niet zozeer hebben over auto's en het tunen ervan, maar over de schoonheid van onze oh zo geliefde spellen. Je kan er niet meer naast de laatste jaren, artwork is steeds belangrijker in de branche. Een goed spel dat er niet uitziet raakt véél moeilijker verkocht, dan een gedrocht in een gouden kleedje. In een artikel dat ik schreef op de blog van SpinLi had ik het al over een Glory to Rome bijvoorbeeld, een spel dat van zo'n onzichtbare schoonheid is dat het een remake verdient. En die komt er ook, wil het toch niet dat ik die remake eigenlijk helemaal geen verbetering vind. Onlangs las ik een artikel met de visie die erachter zat en toen kon ik me er al meer in vinden, maar of ik me nu een nieuw exemplaar ga aanschaffen, dat blijft voorlopig toch nog een open vraag.

Net als een goed tuner is de spellenfreak ook goed voor z'n materiaal. Onze spellen zijn doorgaans beter georganiseerd dan de gemiddelde werkkoffer van een elektricien bij de NMBS (niet dat dat de referentie is, maar u begrijpt waar ik naartoe wil). De voorziene inlay van de doos wordt stante pede overboord gegooid, tenzij dat de uitgeverij kennis van zaken had (voorbeelden hiervan zijn Days of Wonder, Gameworks en met momenten Aleaspiele). Dan begint het knutselwerk, sommigen maken een eigen onderverdeling uit zo'n speciaal soort piepschuim, anderen zweren bij plastic doosjes. Maar als je collectie nogal groot is, kosten deze vishaakdoosjes je ogenschijnlijk meer dan het spel zelf en is het dus niet echt haalbaar. De ziplockzakjes zijn dan ook ongetwijfeld het best verkochte product in spellenland. Als iemand ondernemingsgezind is en er zich op wil toeleggen, ben ik ervan overtuigd dat hij een bloeiende zaak kan opstarten in zulke zakjes. Enkele tips die ik al kan meegeven : stevigheid is belangrijk, zorg dat de lucht eruit geperst kan worden als de zakjes dicht zijn, voorzie ze in diverse maten en groottes en ook verschillende kleuren zouden een leuk extraatje zijn. Zo kan je iedere speler z'n "eigen" ziplockzakje cadeau doen aan het begin van een spel. Dan kan je ook de juiste persoon het verwijt naar z'n hoofd slingeren als er materiaal ontbreekt of als dat verduivelde zakje weer nergens te vinden is (kijk dan even in de doos of onder het deksel).

Sommigen gaan nog een stapje verder en gaan al die prachtig geïllustreerde kaartjes in een beschermhoesje steken, in de vaktaal noemt dat "sleeven". Ik kan me er persoonlijk weer niet echt mee bezighouden, vooral qua tijd en kwantiteit begrijpt u. Dominion, Thunderstone, alle living card games van FFG ... dat is uren handenarbeid vooraleer u nota bene een eerste spelletje kan opzetten. Daarnaast vind ik het ook niet echt goed spelen, zo'n beschermde kaartjes schuiven vaak toch iets te veel naar mijn goesting (kan ook aan de kwaliteit van het hoesje liggen). Bwa een spel moet ook nog gespeeld worden vind ik en dan kan het niet anders dan dat er sleet komt op het materiaal ... en ook hier geldt : "dat eerste krasje, dat is het ergste"!

Goodies of Boobies?

Laat me één ding al duidelijk stellen : ik ga het in dit berichtje niet over borsten hebben ! (dat is misschien eens voor een volgende keer)

Ik doelde op een boobytrap dat wikipedia beschrijft als volgt :  "Boobytraps zijn geïmproviseerde wapens die ergens geplaatst worden om door het slachtoffer te worden geactiveerd door middel van druk, trek, ontlast, ontspan, beweging, verstoring van de omgeving en dergelijk."

Ik zal me even verduidelijken. Vanaf het moment dat er online lijsten verschijnen over al de nieuwigheden in Essen, zoals op Spielbox, Cliquenabend en andere BGG's, vindt u vaak, naast de titel, auteur, uitgever, speelduur, aantal spelers, af en toe de prijs en standnummer van de beurs, een lijntje met extra info.

In deze extra info staat er vaak te lezen, dat wanneer u uw pre-order tijdig plaatst, u zal mogen rekenen op een speciale Essen-goodie. Een goodie is niets meer dan een extraatje dat u bij uw spel krijgt in de vorm van een kaartje, t-shirt, theetas, originele tekening, dobbelsteentje, fiche, chinese eetstokjes, ... Je kan het eigenlijk zelf niet blijven bedenken wat er allemaal aan extra's wordt meegegeven. Een goeie verkoopstechniek blijkt toch, want zeg nu zelf, als je een nieuw spel aankoopt, dan wil je toch dat het een "volledig" spel is, met goodie erbij en al.Vorig jaar bijvoorbeeld was het het jaar van de t-shirt, ééntje van Repos (7 wonders), ééntje van Funforge (Isla dorada) en ééntje van Ystari (Mousquetaires du Roy). In twee ervan zal u mij af en toe kunnen bewonderen als ik in de tuin aan het werken ben of aan het joggen sla (voor de keren dat dat nog eens gebeurt). Niemand, maar dan ook niemand op straat heeft me hierover ooit al aangesproken wat er nu eigenlijk op dat t-shirt staat. Laat staan dat ze de logo's herkennen en me spontaan uitnodigen voor een gezellige spellenavond. Dat kan het opzet van die uitgeverijen dan toch niet geweest zijn.

Misschien wilden ze op die manier dan eerder naambekendheid verwerven, dat zou best kunnen. Het derde t-shirt draag ik steeds wanneer ik met de klas moet gaan zwemmen (aangezien de gemeente ons verplicht heeft mee om te kleden, loop ik daar in mijn zwembroek en Funforge t-shirt). En ik moet het bekennen, zowel de kinderen, collega zwemleerkracht als de badmeester hebben me reeds gevraagd waarvoor dat logootje stond. Ik heb het hen dan ook met brede glimlach, de nodige passie en enthousiasme uitgelegd, maar ik vrees ervoor dat er geen enkel extra exemplaar van Isla Dorada de deur zal zijn uitgegaan.

Waarom dan toch al die goodies? Ik denk dat ik het wel weet hoor. In mijn vorige bericht wist ik u al te vertellen dat de nieuwe spellen vaak in Essen duurder zijn dan erna, wel ... dat is nu gerechtvaardigd, u krijgt er een goodie bij. Zelfs meer ... als u op het juiste moment komt, u heeft wat geluk en geduld, dan kan u uw exemplaar zelfs nog laten handtekenen door de auteur of illustrator. Persoonlijk heb ik dit laatste nooit echt begrepen. Blijkbaar willen die auteurs steeds hun gekribbel op de voorkant van een doos zetten, waarom niet aan de binnenkant of op de spelregels? Daarvoor hebben de illustratoren dan wel respect, geen geklieder over hun prachtige cover, aan de binnenkant van de doos nog een pareltje achterlaten, met als mooiste voorbeeld Pierô (die je misschien kent van Mr. Jack).

Sommige goodies zijn ook volledig gratis te verkrijgen, ik denk maar aan de jaarlijkse extra tegel voor Zooloretto. Mooi is dat van Abacusspiele, maar hier is nog minder duidelijk waarom ze dat uitdelen, uit sympathie? Eerlijk gezegd vind ik het allemaal eerder storend, die goodies, als je nu een spelletje opzet na een tijd, dan zit je daar met een extra kaartje, tegel, ... waarmee je bij God niet weet wat te doen. Spelregels voor de goodie zaten er ook bij, maar waar zit dat kleine papiertje nu weer? Het is zelfs zo erg dat we niet zo lang geleden een potje Ghost stories hebben verloren omdat de extra kaartjes het spelletje net enkele rondjes te lang hebben gerokken zodat we Wu-Feng niet konden verslaan. (ik wijt het liever daaraan dan aan onze onkunde weet u wel). 

Ach ja, ik heb er een haat-liefde-verhouding mee, met die goodies. Natuurlijk steken ze de ogen uit en wil je graag die extraatjes bij je spel. En als ze toch maar mee te grabbelen zijn, dan zet je ze toch sowieso even op je lijst voor Essen. Een vriendelijk woord, een glimlach, een beetje van je tijd en je kan ze in je toch al overvolle spellenzak laten verdwijnen. De muilezel van dienst in de Duitse hallen zal er niet extra over klagen want qua inhoudelijk gewicht maken ze het verschil niet, maar of ze al dan niet een verschil maken in je portemonnee ... daar kunnen we misschien na Essen eens over doorbomen.

Nog maar eens een blog over spellen !

Ik weet het, ik heb al een blog. Een vrij succesvolle blog trouwens, waar ik al héél wat uren heb ingestopt en waardoor al menig toetsenbord versleten is. Toch heb ik deze blog aangemaakt, omdat ik hier misschien iets kwijt kan, wat op de SpinLi-blog niet lukt. Bovendien wil ik deze twee blogs ook een beetje gescheiden houden.

SpinLi is één groot uit de hand gelopen project, een spellenclub die na vijf jaar nog steeds goed draait, een statische website die misschien beter op termijn zou verdwijnen, een blog waarop u al onze nieuwigheden kan bekijken en ons doen en laten kan volgen, enorm veel nieuwe en vooral leuke contacten in de bordspellenwereld. En niet te vergeten, veel plezier en vriendschap die ontstaan rond de speeltafel.

Op deze blog zullen waarschijnlijk niet zo erg veel berichten verschijnen, maar gaan we de kwaliteit proberen te laten primeren op de kwantiteit. Een leuze die ik overigens ook in onze spellencollectie wil doortrekken. Nu Spiel Essen weer stilaan voor de deur staat, worden we weer overspoeld door honderden nieuwe titels, wel ik kan u nu al vertellen, dat ik onze "wenslijst ofte wishlist" zo kort mogelijk ga houden.

In de loop van het jaar komen er ongetwijfeld ook nog Nederlandse vertalingen op de markt van deze spellen en dat speelt toch altijd dat tikkeltje vlotter, zeker voor onze bezoekers op de club. Daarnaast zijn de prijzen van nieuwe spellen in Essen soms toch een beetje bij de haren getrokken. Een maand na de beurs kan je ze vaak héél wat goedkoper aanschaffen bij je bordspellenspeciaalzaak. Bovendien staat ook Spel 2011 nog te trappelen een maandje later en ook daar zou er nog een zakcentje moeten over zijn.

Oké, ik geef ook grif toe dat Essen voor mij een beetje Sinterklaas is. Enkele uitgeverijen mogen dan ook een pre-order van ons verwachten. Maar dan gaat het toch ook wel vaak over gelimiteerde uitgaves, die als je ze niet aanschaft, voor het eerst waarschijnlijk niet beschikbaar zijn. Meer hierover zeker in een volgend bericht.

Ik hoop in ieder geval dat de lezers van deze blog, als die er al komen natuurlijk, genieten van mijn commentaar en belevenissen. Laat gerust ook een reactie achter als u al dan niet akkoord gaat met mijn gezever.