"De mensen laten zich, vaak tegen beter weten in, steeds opnieuw beetnemen" ofte "De wereld wil bedrogen worden". Ik start dit artikel bewust op z'n Bart de Wever's, want onrechtstreeks zullen de onderhandelaars van de huidige regering en oppositie tot in de eeuwen der eeuwen (of zolang de aarde nog zal bestaan) worden aanzien als diegene die er het langste hebben over gedaan om tot een overeenkomst te komen, maar anderzijds ook diegene die ons keer op keer voor een blok zetten. Beslissingen worden gemaakt vanuit het niets, besparingen worden doorgevoerd om tegemoet te komen aan de enorme druk die Europa ons oplegt.
Als u het mij vraagt, hebben we het gewoon te ver laten komen. Zijn we al niet jaren aan een stuk boven onze stand aan het leven? Hebben we niet gegooid met premies, tegemoetkomingen en andere voordelen ... waarbij wij ons allen vragen stelden ... en waar we nu de tol van betalen? We kunnen ons bij alles en nog wat vragen gaan stellen, één ding staat als een paal boven water ... we zijn allemaal de dupe van wat er gaande is, het jammerlijke is alleen dat de kleine man het harder zal voelen dan de grote.
We zullen met z'n allen moeten opdraaien voor de schulden, met z'n allen diep in onze buidel moeten tasten om onze energiefacturen te financieren, benzine en diesel zullen enkel nog toegankelijk zijn voor de beau monde en Peugeot (met alle respect) wordt misschien wel de Bentley van de toekomst. Vragen zijn er genoeg ... concrete en haalbare oplossingen véél te weinig. Wat kunnen wij structureel dan doen aan al dit falen? Als u het weet, mag u mij zeker van antwoord dienen.
Vandaag lag er in het personeelslokaal bij ons op school de uitnodiging van het COV om op maandag 30 januari over te gaan tot staking. "Uit protest tegen het misprijzen van het sociaal overleg en de asociale maatregelen", zo staat het mooi vermeld. Ik hoef u hier niet alle bekommernissen en beslommeringen op te sommen waarmee we heden ten dage te maken krijgen. Ook ik kijk met afgrijzen toe als er voor de zoveelste keer een besparing wordt aangekondigd of extra belasting wordt ingevoerd. Hoofdschuddend telken male er een rode strik en brede glimlach op de buis verschijnt.
We krijgen nu dan ook de kans om onze stem te laten horen volgende week, scholen zullen worden gesloten of op halve kracht draaien, opvang zal soms worden voorzien. Maar ik ben er eigenlijk helemaal niet uit of dit alles wel een oplossing is. We zullen langer moeten werken, we zullen moeten besparen ... en of het werk neerleggen en op die manier de staatsschuld nog maar eens een beetje opdrijven de correcte manier is, dat blijft voor mij een vraagteken. Het is als kiezen tussen cholera en de pest. Ik wil uiteraard sociaal meelevend zijn en zal mijn collega's niet in de steek laten. Ik zal hen dan ook ridderlijk volgen in hun beslissing.
Wat ik wel zeker weet, is dat ik nog werk te over heb en dat ik me eigenlijk geen stakingsdag kan permitteren. Véél mensen nemen hun job serieus en willen dan ook graag vooruit. Als je dan nog in rekening brengt dat uitstel geen afstel is en je de dagen nadien een tandje bij moet steken om alles terug op orde te krijgen, dan zegt mijn gezond verstand me welke keuze ik moet maken. We laten sowieso met ons voeten (had ook een ander woord kunnen gebruiken) spelen, of we dat nu willen of niet.
Laat deze klaagzang hier op dit nietige blogje dan maar mijn stem zijn in dit hele verhaal, zodat ik me op die manier terug kan concentreren op wat ik wel leuk vind. Een sessie "Lord of the rings - the cardgame" of een "Defenders of the Realm" bijvoorbeeld. Zelfde scenario als hierboven : strijdvaardig ga je er tegenaan, elke keer opnieuw, vol overgave om de wereld te redden van alle narigheid, te streven naar vrede en gelijkheid, voldoende voedsel en liefde voor iedereen, ... Maar elke keer weer loop je in de val, wordt je gemanipuleerd en vakkundig buitenspel gezet door een stapel papieren kaarten. Het leven kan erg hard zijn, maar als ik dan toch moet kiezen, ga ik liever strijdend te onder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten