Slachtoffer van het eigen succes

In tijden van economische crisis zijn er altijd wel witte raven in het spel. Domeinen waarop de huidige situatie geen vat heeft. De bordspellenwereld is zonder enige twijfel één van deze uitzonderingen. Nog nooit werden er zoveel spellen ontwikkeld, geproduceerd en verkocht als heden-ten-dage. Bovendien wordt op deze situatie dan nog eens handig ingespeeld door vraag en aanbod uit te spelen en de standaardprijzen te verhogen ... omwille van een stijging van de grondstofkosten misschien???. Het lijkt wel een trend om creatief om te springen met truukjes van de foor om sommige, belachelijke prijzen te verantwoorden.

Opgepast, er wordt de laatste tijd veel aandacht besteed aan artwork, prachtig speelmateriaal en de deftige kwaliteit ervan en dat kunnen we enkel toejuichen. Je komt er niet meer met de alom gekende pionnen, de ouderwetse dobbelsteen, papieren geld in muffe kleurtjes en een ietwat hulpeloos in elkaar geflanst speelbord waarop de tekeningen lijken gemaakt door een drie-jarige kleuter met een weinig vast hand of een wanna-be-illustrator met weinig inspiratie en fantasie. (tot zover onze beschrijving van het spel "mens erger je niet" met een vleugje Monopoly). Maar als je mee wil gaan in deze onstopbare flow van "nieuwe" kopieën en herwerkte "klassiekers", dan krijgt onze toch al te dunne spellen-aanschaf-portemonnee het bijzonder moeilijk. Het komt er meer en meer op neer om de verborgen pareltjes te gaan onderscheiden van de middelmaat en dat is niet evident, zeker niet als je weet welke pr-machine er achter sommige spellen zit.

Elk voordeel heb z'n nadeel, zei ooit een Nederlands voetbalinternational en een groot nadeel van dit succes is ... verzadiging. Op alle gebied treedt deze toch ietwat onderschatte kwaal op. Een toevloed aan spellenclubs bijvoorbeeld, wat op zich positief nieuws is, want dit verhoogt de kans op spelen op verschillende momenten. Ik moet eerlijkheidshalve bekennen dat ik me beperk tot twee clubs (zijnde Pallieter en m'n eigenste SpinLi) en af en toe een bezoekje aan de collega's van de andere clubs. Aanwezigheid daar uit interesse, steun en een tikkeltje beleefdheid en vooral héél véél goesting (hier vooralsnog geen verzadiging), afwezigheid door tijdsgebrek en vooral het verdelen van de aandacht over zaken die "echt" belangrijk zijn in het leven zoals mijn gezin.

Een overrompeling aan blogs (zoals deze), die elk wel hun nut hebben (behalve deze), maar telkens hetzelfde publiek zouden moeten aanspreken ... en dan kan er wel eens verzadiging optreden, wat dan weer een beperkte stroom aan lezers met zich meebrengt. Een toevloed aan nieuwsbrieven van uitgeverijen, spellenmagazines, facebook-uitnodigingen, extra informatie op Boardgamegeek, enzovoort zijn ongetwijfeld een meerwaarde voor de spellengemeenschap, maar kunnen we al die info nog wel fatsoenlijk verwerken?

Recensies, vertalingen, aankondigingen op het internet of in zelf gepubliceerde maandbladen. Ik heb me er al meermaals aan schuldig gemaakt, net zoals mijn concullega's. De uitgeverijen krijgen ongetwijfeld dezelfde zondvloed te verwerken als de spelers en spellenclubs, maar dan in de andere richting. Zien zij door het bos de bomen nog? Wie geef je een recensie-exemplaar, wie mag er een vertaling maken en wie niet? Leuk natuurlijk die immense aandacht, maar de keerzijde van de medaille is dat je mensen, ongetwijfeld allen met goede bedoelingen, moet teleurstellen. 


De immense snelheid waarmee sommige uitgeverijen hun lekkernijen op ons afvuren zorgt voor stress en rusteloosheid bij de verzamelaars. Als je fan bent van FFG en je wil je collectie up-to-date houden, dan breekt het angstzweet je al uit als ze hun nieuwe releases aankondigen twee-wekelijks. Als je alle interessante kickstarters de nodige ondersteuning wil bieden, zal je betaalvriendje snel van zijn tak beginnen maken omdat het saldo ontoereikend zal zijn. Uiteraard wil je je spellencollectie vervolledigen met recente spellen, maar trop is te veel.

Zelfs de groten der aarde uit onze toch wel kleine spellenwereld hebben ditzelfde gevoel. Ik las recent nog reacties van alom bekende en gewaardeerde collega's die het toch nog enkele stapjes verder hebben geschopt dan ikzelf. Als mensen als Faidutti, Salinas en andere Nicholson's het nut er niet echt meer van inzien om spellen te bespreken, hun professionele licht te laten schijnen op de zaak ... dan gaat de verzadiging de verkeerde kant op. Dichter bij huis zit ik al een tijdje op mijn honger wat "de tafel plakt!"-blog betreft. Ook daar lijkt het wat stilgevallen om de één of andere reden. Met alle respect natuurlijk, want ook ik moet af en toe diep graven om inspiratie te vinden en het overkomt ons allen wel op een gegeven moment, verzadiging, schwung of panache die even ontbreekt.

Maar vrees niet lieve lezer, goesting voor je passie komt altijd terug. Kwaliteit komt altijd bovendrijven, dus ik ben er zeker van dat ik binnenkort rijkelijk zal bediend worden door mijn boven vernoemde bloggenoot. En als men zegt dat eigen lof stinkt, dan mag er al eens een geurtje aanzitten ... vindt u niet?