zondag 24 juni 2012

You'll never walk alone

(verwittiging : in dit stukje tekst vindt u niets spellengerelateerd)


"When you walk through the storm, hold your head up high.
And don't be afraid of the dark. At the end of the storm,
there's a golden sky and the sweet silver song of the lark."

Het is weeral bijna zo ver, het einde van het schooljaar nadert met rasse schreden. Voor alle leerlingen en het onderwijzend personeel een mooi vooruitzicht, maar vooraleer het effectief van start kan gaan, moet er toch nog het één en ander afgehandeld worden. In dit schrijven tracht ik u even duidelijk te maken dat zo'n afscheid niet altijd evident is en dat er hier en daar toch wel eens een traantje durft te vloeien.
Als leerkracht van het zesde leerjaar is de maand juni toch wel wat speciaal. Je moet de krawaatjes (inwoners van Lille) die je van hun 3 jaar stilaan naar de hoogste klas hebt zien groeien voor "altijd" lossen nu. Maar voor we dat moment ter sprake brengen, neem ik u even mee in deze laatste week.

Maandag is het nog te vroeg om al te beginnen met al het opruimen, poetsen en andere bezigheden, dus gaan we proberen, zo goed en zo kwaad als mogelijk, nog les te geven. Een herhaling van wiskunde en Frans dringt zich op,want ook al laat je geregeld vallen dat het geen kwaad kan om dit alles eens te herhalen tijdens de vakantie, de overgrote meerderheid (lees niemand) zal dit waarschijnlijk effectief doen. In de namiddag nog wat knutsel-, inoefen- en zangwerk voor onze receptie die we op woensdagavond verzorgen.

Dinsdag is de dag waarnaar de kinderen van de ganse school uitkijken, want dan gaan we het bosspel spelen. De leerlingen van mijn klas verzorgen de ganse activiteit, zijnde sport en spel allerhande op de voetbalterreinen en nadien een groot verstoppertje in een bos. De kinderen van de andere leerjaren gaan hun oudste collega's zoeken. Deze zijn verkleed in een bepaald thema, het is aan de kleinsten om te raden in wie of wat ze verkleed zijn. Dit kan gaan van smurfen tot Astrid Bryan en de Spice girls. Heel dit evenement is zo eenvoudig en simplistisch als maar zijn kan, maar toch kijken onze kids er enorm hard naar uit. Hopelijk zijn de weergoden ons nog goedgezind.

"Walk on, through the wind. Walk on through the rain. 
Though your dream be tossed and blown. Walk on, walk on,
with hope in your heart. And you'll never walk alone. You'll never walk alone."

Woensdag is zonder meer de drukste dag van de week, zij het dat het maar een halve "lesdag" is. We moeten onze turnzaal omtoveren tot feestzaal voor de receptie. Een generale repetitie dringt zich op, de kledij testen, de muziek doorspelen, de drank koel zetten, alles klaarleggen, de tafels en stoelen plaatsen, ... U kent het fenomeen ongetwijfeld, 's namiddags naar huis rijden en nog aan 1001 dingen tegelijk denken, maar er geen enkel een plaats kunnen geven, maar bon ... alles komt goed. Om half acht beginnen we er dan aan : de receptie, een plechtig moment voor kinderen en ouders. Na een ludieke (en emotionele) opening door de kinderen volgt er een officieel gedeelte met het uitdelen van het rapport en getuigschrift om af te sluiten met een spetterende receptie. Moest het u interesseren, het thema dat de leerlingen dit jaar kozen, was faute partie, dus ik heb mijn feestplunje al klaargelegd.

Na zo'n dag kan je niets anders verwachten dan een moment van decompressie op donderdag. Op de planning staat dan ook niet veel meer dan uitdelen van werkboeken, werkjes, tekeningen, ... en het poetsen van banken, stoelen en voor diegene die zin hebben de rest van de klas (ondergetekende zal u dankbaar zijn). Nadien is een filmpje op het grote bord misschien wel op z'n plaats. Maar niet vooraleer we de viering van vrijdag nog eens hebben overlopen, het materiaal klaargelegd en de liedjes doorgezongen. Om af te sluiten vieren we ook nog de jarigen van de maanden juni, juli en augustus.

"Walk on, walk on, with hope in your heart.
And you'll never walk alone. You'll never walk alone."

Vrijdag is het dé dag, de allerlaatste dag van het schooljaar, de dag van het definitieve afscheid. Om negen uur wordt de ganse school in de kerk verwacht, want de leerlingen van 6A zetten nog een laatste keer hun beste beentje voor om er een mooie viering van te maken. We sluiten af met een traditioneel spetterend afscheidslied en keren al een beetje peinzend terug naar school. Een verrassing voor alle kinderen zal er ongetwijfeld ook zijn op de speelplaats en een grote slotdans met alle kinderen van de lagere school. Maar dan komt het moeilijkste moment, dat laatste kwartiertje voor de bel gaat ... we staan daar dan samen ... in die lege klas. Geen tekeningen meer aan de muren, geen balpennen en kleurtjes meer in de aanslag, het voelt allemaal zo onwezenlijk. Ik moet bekennen dat ik zelden momenten heb waarop ik niets zinnigs kan uitkramen, maar dit moment nijpt de keel toch wel netjes dicht. Ik heb er al enkele jaren over gedacht om eens een speech te schrijven om op dat moment toch iets nuttigs te kunnen zeggen, maar het komt er toch niet van. Misschien laat ik ze gewoon dit stukje tekst lezen zodat ze weten dat ik ze het allerbeste toewens in het middelbaar en de rest van hun leven, dat het ook bij mij pijn doet om afscheid te moeten nemen en dat ik hen gewoon ook graag zie ... ook al ben ik maar de meester. Fijne vakantie iedereen !

zondag 10 juni 2012

Erg mooi ... zo lang het duurt ...

Voorbije dagen leefden onze noorderburen weer in een "oranje"-roes. Een roes waaruit ze gisterenavond toch even bruusk werden ontwaakt. Met meer dan gemiddelde belangstelling volgde ik de wedstrijd tegen Denemarken. Niet zozeer omdat ik een oranjefan ben of omdat de Denen oogstrelend voetbal zouden spelen. Maar aangezien ik me geëngageerd heb voor een project waarbij ik mezelf te koop aanbood op e-bay, net zoals 19.999 andere Belgische supporters, om voor het land naar keuze van de hoogste bieder te supporteren, dit alles ten voordele van Unicef. Uiteindelijk bood een Nederlander het hoogste bedrag, dus heb ik het Wilhelmus zo goed als mogelijk proberen mee te mummelen en zag ik tot mijn grote ontsteltenis "De Rode Duivels II" spelen. Meer balbezit, de betere kansen, een strafschopgevalletje niet gekregen, kleine frustraties, laatste pass onzuiver, meer intrinsiek talent als de tegenstrever, maar niet zo'n sterke groep en totaal geen kalmte en scherpte voor doel, zodat één dodelijke counter een ganse natie in rouw duwde.Die 6-1 overwinning tegen de B-ploeg van Noord-Ierland bleek dus niet echt een referentie, maar onze noorderburen droomden toch al luidop van de finale. Een leuk gevoel, zonder meer, maar het is maar mooi ... zolang het duurt.

Hoe zwart de avond gisteren dan wel was, zo mooi was vrijdagavond. Niet op voetbalgebied, want landen als Griekenland, Polen en andere Tsjechiës maken me ook niet echt warm. Over Rusland houd ik me nog op de vlakte, want dit zou wel eens een verrassing kunnen worden. Neen, ik had geen tijd om me zorgen te maken over voetbal, want er stond een spellenavond van SpinLi op het programma. Als organisator is het toch elke keer weer spannend of er weinig of veel bezoekers langskomen. Daar de examens van start gaan, het EK op de buis is, het plaatselijke kampioenenbal werd georganiseerd, hield ik mijn hart dan ook stevig vast. Het was dan ook een fijn gevoel om héél wat mensen te mogen ontvangen ... en het opmerkelijkste van al, was dat dit héél wat nieuwkomers waren. Hopelijk heeft iedereen er van genoten en komt mijn voorspelling omtrent de zomerspelen uit een vorig artikel uit. Het zou fijn zijn om terug een groter aantal bezoekers te mogen verwelkomen op onze spellenavonden, na enkele rustigere maanden. De volgende spellenavond zal terug een themaatje krijgen, maar hierover vindt u meer op onze weblog van SpinLi. Erg mooi allemaal ... zo lang het duurt ... want ook voor 6 juli heb ik waarschijnlijk geen flauw benul of ik een rijkgevulde speelzaal zal hebben.