maandag 28 januari 2013

Grabbelpollen en worstenvingers

Dat artwork en speelmateriaal heden ten dage alsmaar belangrijker wordt, dat hoef ik u waarschijnlijk niet te vertellen. Het uitzicht van een spel bepaalt in grote mate toch ook het succes van de verkoop en nog meer in het geval van Kickstarter. Op dit format vindt u geen éénvoudige, lelijk uitziende prototypes meer, maar reeds gelikte, afgewerkte producten met de nodige miniaturen en prachtige illustraties. Gooi er vooral nog een blits filmpje bovenop en als de limiet om het project te ondersteunen niet te hoog wordt gesteld, dan zou het allemaal wel moeten lukken.

Dat schoonheid en praktisch gebruik niet altijd hand in hand gaan, daar wil ik hier wel eens een boompje over opzetten. Voor de spelers onder ons met een iets minder ontwikkelde fijne motoriek of diegene die last heeft van wat wij bij ons "worstenvingers" noemen, zijn sommige van deze prachtige materialen op z'n minst frustrerend in gebruik.

Te dikke vingers zorgt voor héél wat moeilijkheden in het grijpen van, vooral, kleiner speelmateriaal. Zoals een bevriend blogger al aanhaalde in één van z'n artikels is het verzetten van de scorepionnen van Tokaido op z'n minst een uitdaging voor ons allen. In het vlooienspel is het de bedoeling dat het speelmateriaal, zij het gecontroleerd, naar alle kanten uitspringt, maar als je dit fenomeen ook bij andere spellen, maar dan ongewild, begint mee te maken, durft de frustratie al eens hoog op te lopen.

Bovendien springen wij, liefhebbers van het betere spel, erg omzichtig en voorzichtig om met al dat mooie materiaal. Het gebruik van ziplockzakjes, verdeeldoosjes en andere beschermend materiaal is standaard in onze speeldozen. Het verliezen van materiaal of onvolledig wegzetten van een spel in de kast is uit den boze. Het is dan ook een ware horrorbeleving als de diamantjes van Ubongo of Diamant tegen de vlakte kwakken. U kan het niet geloven hoe ver en in welke richtingen deze kleine pareltjes vliegen.

Eenzelfde verstikkend gevoel overvalt je als je medespelers doodleuk de prachtig geïllustreerde kaarten in hun handen beginnen te buigen en te plooien. Dan begint het bloed als vanzelf te koken en zal de onderwijzer in mezelf een vermanende vinger uitsteken en de betreffende speler een sneer uit de pan geven. Het sleeven van kaarten zou een mogelijke oplossing kunnen zijn, maar erg praktisch is dit niet en de mate waarin we ze zouden dienen te gebruiken, zou er bovendien een kostelijke zaak van maken.

Ook opruimen is een deel van het spelen van een spel. Het netjes opbergen van het materiaal zorgt voor een snellere volgende speelsessie, zodat je niet telkens alles moet sorteren vooraleer je daadwerkelijk aan de slag kan. Mijn ouders leerden mij dat je moet opruimen waar je mee speelt, maar inzake het inpakken van de spellendoos, zou ik toch willen vragen dat sommige mensen dit taakje overlaten aan de professionals, vooral dan diegene met de befaamde "grabbelpollen".

U kent het waarschijnlijk wel, u moet 35 houten blokjes in een zo'n ziplockzakje krijgen, maar uw hand heeft slechts een capaciteit van 30 houten blokjes. Toch zijn er atleten die hun grenzen telken male willen verleggen en trachten om het ganse pakket in één keer vast te krijgen. Vaak met een tuimelperte van meer dan 50% van het goedje tot gevolg. Lukt het in een uitzonderlijk geval toch om alles netjes in hun hand te balanceren, trachten ze met hun andere hand zo'n zakje open te krijgen ... en ik kan u verzekeren dames en heren dat dit de moeite is om te aanschouwen. Er wordt helemaal door het lint gegaan als, na een hoop kunst- en vliegwerk, het eindelijk geopende zakje te klein blijkt te zijn en de inhoud van twee verschillende zakjes dient te worden verwisseld.

U bent er op dat eigenste moment liever niet meer bij, want dan wordt al dat mooie materiaal zonder pardon vervloekt en op korte tijd van de speelhemel naar de karton/hout/plastic hel verwenst.

donderdag 10 januari 2013

Spelen is geen kinderspel

Met de bovenstaande, op het eerste zicht contradictorische, titel wil ik even een probleem in spellenland uit de wereld helpen. Maar al te vaak krijgen wij, de spelende medemens, nog rare blikken, gniffelende achter-de-handjes en spontane ha-ha's à la Nelson van de Simpsons.

Het spelen van spellen is allerminst kinderachtig en een hobby zoals elke andere, met dat voordeel dat er ook nog eens een enorme sociale meerwaarde mee gepaard gaat. Met dit schrijven wil ik zeker niet overkomen als de hautaine, zelfingenomen véélspeler die denkt dat het spellenuniversum rondom zijn (hoogstwaarschijnlijk) te dikke achterste draait. Moest dit wel het geval zijn, of als het zo zou overkomen, zou ik het ten stelligste appreciëren mocht mij dit op een subtiele en goed onderbouwde manier worden duidelijk gemaakt. Ik geniet zonder meer van het betere familiespel en durf me zelfs af en toe wagen aan de eerder "kinderachtige" deductie, memory en reactiesnelheid-spellen, zij het met wisselend succes.

Spellen spelen moet voor mij in de eerste plaats plezant zijn, een nuttig en vooral fijn tijdverdrijf. Als je daarenboven ook nog dat beetje grijze massa, dat in je schedelpan zit, aan het werk weet te zetten, dan is dat enkel mooi meegenomen. Al te vaak nog volgt er na het uitspreken van de magische woorden "ik speel graag spelletjes" onbegrip en fronsende blikken.

Onwetendheid is in mijn ogen de boosdoener. Ik ben er dan ook heilig van overtuigd dat, na het nemen van die aartsmoeilijke drempel (blijkbaar), er héél wat mensen warm te krijgen zijn voor onze passie. Ik kan me zeker voorstellen dat de stap naar een spellenclub dat net ietsje te groot is voor vele mensen en dat is op zich erg jammer, want er zou ongetwijfeld een nieuwe wereld voor hen opengaan.

Na jaren ervaring in het "vak" en heel wat wetenschappelijk onderzoek heb ik ondervonden dat vele mensen toch al hun weg vonden naar de betere (of beter gezegd nieuwere generatie) bord- en kaartspellen. Ze ontdekten de winkelrekken naast die van de reclame hits à la Monopoly, Levensweg en andere Stratego's in de speelgoedwinkel ... en sommigen botsten misschien al wel eens op een online speciaalzaak. Er wordt meer dan ooit gespeeld in de Vlaamse en Nederlandse huiskamer, misschien ook wel bij u, maar toch is het zo moeilijk om eens buiten die huiselijke kring te geraken.

Vandaar mijn initiatief om dit jaar met zoveel mogelijk verschillende speelpartners mijn ding te doen. Monogamie staat niet in het speelwoordenboek en verandering van spijs doet, inzake spellen spelen, zeker meer en herhaaldelijk eten. Vaak voel ik een zekere terughoudendheid, ik weet niet goed waarom. Ik heb de indruk dat mensen schrik hebben van de "game master", de man met een eigen spellenclub, dat is toch onmogelijk om daartegen te strijden.

Laat me daarover kort en duidelijk zijn lieve lezer. Indien u graag een spel wint, dan bent u bij mij aan het juiste adres. Mijn taak blijft vaak beperkt tot het aanbieden van het spel, het lezen van de spelregels, het uitleggen ervan en het geven van tactische hints aan andere spelers, zodat zij het als  erg leuk ervaren... en meestal ook met de overwinning gaan lopen. Daarnaast ervaar ik vaak een spontaan ontstane coalitie bij mijn speelpartners, zelfs in die mate dat mijn ondersteuning door hen in twijfel wordt getrokken of volledig in de wind geslagen.

Hopelijk bereikt dit bericht een groot publiek en geven ze spellen eens een kans. Ik zou ook op veel reactie willen rekenen omtrent mijn oproep, kom een keertje langs of nodig mij uit om te komen spelen (kwestie van de stap klein te houden). Smijt jezelf en je vrienden eens in het diepe, ik weet dat dit geen kinderspel is, en misschien vind je het wel een erg leuke ervaring. Ik heb er in ieder geval het volste vertrouwen in. Want zeg nu zelf : hoe lang is het al niet geleden dat u kon zeggen dat u bij iemand bent gaan spelen? En willen we ons niet allemaal graag terug een beetje kind voelen?

woensdag 9 januari 2013

Schoonheidsslaapje

Allereerst wil ik aan de trouwe lezers van deze blog mij excuseren voor de langdurige afwezigheid. Een schoonheidsslaapje was in mijn ogen tijdens de drukke herfstperiode de enige juiste beslissing die ik kon (en moest) nemen. U heeft misschien onze indrukwekkende Essen-reeks gevolgd, een ongelooflijke lijst van aankondigingen, besprekingen en impressens van de allernieuwste spellen.

Dat de trip naar Essen de nodige voorbereidingen vereist, dat las u reeds op deze blog, maar elk jaar opnieuw wordt deze taak ingewikkelder en vooral omvangrijker. Niet enkel het aantal nieuwe spellen stijgt elk jaar onrustwekkend (voor onze portemonnee toch), ook de kwaliteit van het materiaal was dit jaar, naar mijn bescheiden mening, van een ongeziene hoogte in vergelijking met de vorige jaren. Dit brengt het nodige werk (of zoals ik het zou moeten noemen "hobby") met zich mee.

Naast die voorbereidingen en besprekingen mochten we ook niet de essentie van onze passie uit het oog verliezen, het spelen van de spellen, toch nog altijd bedoeling van al dat karton, hout en plastic. Als goede voornemen voor dit komende speeljaar heb ik me dan ook als doel gesteld om vooral veel te spelen, met héél wat verschillende medespelers. Meer hierover vond je al op de SpinLi-blog en binnenkort ongetwijfeld ook hier.

Ook deze blog zou ik graag terug wat willen aanzwengelen, maar goed materiaal komt niet uit de lucht vallen. Ik verkies op dit nietig blogje nog steeds voor kwaliteit boven kwantiteit en dat eerste ga ik u dan ook terug proberen te brengen. Hopelijk geniet u er dan ook weer van, ik ben in ieder geval erg blij mee dat ik nu op de oranje "publiceer"knop hierboven mag gaan drukken. Tot lees !