vrijdag 28 juni 2013

The ones that changed my life ... part 4

Beroepshalve ben ik onderwijzer, in mijn ogen nog steeds een nobel en dankbaar beroep. En aan deze vooravond van de "grote" vakantie is het dan ook de hoogste tijd om een balans op te maken van het voorbije schooljaar, de aanvang van de welverdiende rustperiode en onmiddellijk de blik op de toekomst gericht. Elk jaar weer ervaar je een rollercoaster aan emoties en is het dansen op een slappe koord, zoekend naar gemoedsrust en evenwicht. Waarschijnlijk is dit voor niet-onderwijzende lezers erg moeilijk te begrijpen en wil u stante pede verwijten naar mijn hoofd beginnen slingeren in de trant van "je hebt nog geen vakantie genoeg zekers!", "zo'n dikke pré voor maar tien maanden werken", "een uur duurt op school maar vijftig minuten" en "om vier uur hebben ze al gedaan mijnheer". Wel, ik heb daar geen passende repliek op, maar kan u enkel vriendelijk uitnodigen om ook in onze wonderbaarlijke wereld te stappen, zodat u ook van deze voordelen kan genieten.

Moest u dit overwegen en zouden dit uw enige drijfveren zijn, dan wil ik u toch ogenblikkelijk waarschuwen. U gaat bedrogen uitkomen als u niet de liefde en passie in u meedraagt die u onherroepelijk nodig zal hebben. Dit brengt me ineens tot mijn grootste bekommernis en tegelijkertijd aanklacht tegen het huidige onderwijs. Dankzij mijnheer Smet en de zijnen, de machtige heren in hun ivoren torens verliest ons onderwijs zienderogen aan kwaliteit en wordt er steeds meer naar eenheidsworst gestreefd. Onder het mum van "in het voordeel van elke leerling" worden besparingen doorgevoerd, ondersteund met flauwe excuses en drogredenen die enkel en alleen, als een donkere schaduw, de landelijke schatkist ten goede zullen komen. Of ze dit alles bespreken aan een ronde tafel, dat weet ik niet, maar ik weet wel dat de kinderen geen enkel kennis of notie meer hebben van de verhalen, legenden en sagen omtrent de bijhorende ridders. Koning Arthur, Camelot en Lancelot laten niet in het minst een belletje rinkelen bij de doorsnee studentengemeenschap en die gedachte alleen al doet mij huiveren.

The one that changed my life ... part 4 : Shadows over Camelot

Shadows over Camelot was één van de eerste spellen die in onze collectie terecht kwamen, en zonder meer het eerste coöperatieve spel. In één van voorgaande artikeltjes vertelde ik u al wat meer over dit fenomeen (lees ook : coöp op kop) in spellenland. Samen met je medespelers bind je de heroïsche strijd aan tegen het kwaad en onheil die als een dreigende schaduw over Camelot komt nedergedaald. U gaat op verschillende queestes worden uitgestuurd. De heilige graal veroveren, de uitrusting van Lancelot zoeken, strijden tegen de zwarte ridder, een machtige draak bevechten en dit alles onder de constante dreiging van de Saxons en de Picten en een belegering van de stad Camelot zelf. U hoort het al, geen spel voor doetjes, zeker niet als u de variant speelt waarbij er ook nog eens één verrader in uw midden vertoeft.

Shadows over Camelot is zeker niet het beste spel in z'n categorie, maar wel één van de meest thematische en wederom met het prachtige materiaal dat we van Days of Wonder gewend zijn (lees ook : the ones that changed my life ... part 3). Maar ik herhaal nog graag even dat ik in deze reeks geen persoonlijke top wil nalaten, maar de spellen een plaatsje geven die iets concreets betekend hebben. Voor ons was dat in dit geval het samen op pad gaan, het samen vechten voor een gemeenschappelijk doel, samen de strijd aangaan tegen een hoop karton, papier, hout en plastic miniaturen. Qua teambuilding zou dit best wel eens op het programma mogen staan bij de heren in de ivoren torens. Ik ben in ieder geval benieuwd wie de mol in het gezelschap zou zijn.

Daarnaast verdient dit spel ook een speciaal plekje hier op de blog omwille van de winkel waar we het spel aankochten. Uiteraard heeft dit niets, maar dan ook niets met het spel zelf te maken, maar op deze manier kan ik u een beetje mee op stap nemen in de wereld waarin we terecht zijn gekomen toen we met deze hobby begonnen. Verder dan de plaatselijke speelgoedwinkel (die zoals zo velen ondertussen al ten ziele is gegaan) waren we nog nooit geraakt, maar na enig opzoekingswerk kwamen we in de grootstad Antwerpen terecht. De Celtic cross was (ook deze winkel is jammerlijk genoeg niet meer) een klein, gezellig winkeltje in de schaduw van het bombastische stadhuis. Zij konden mij overtuigen om dit spel aan te schaffen en, meer nog, nodigden ons uit om zeker ooit eens naar Spiel Essen af te zakken. En sinds we die raad hebben opgevolgd, is alles nog meer in een stroomversnelling terecht gekomen, met het gekende resultaat.

We zullen dus blijven strijden, wij het onderwijzend personeel, de echte ridders van de ronde tafel (of rechthoekige bureau), met z'n allen, met de beperkte middelen die we toegestopt krijgen en de steeds groter wordende dreiging van de, in onze ogen te-dun-geschreven eindtermen en leerplandoelen, om in het belang van het kind, hen zo goed mogelijk voor te bereiden op de echte wereld, met de nodige portie fictie en fantasie.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten